ورنیکه، کارل (۱۸۴۸ـ۱۹۰۵)

وِرنیکه، کارل (۱۸۴۸ـ۱۹۰۵)(Wernicke, Carl)

عصب‌شناس و روان‌پزشک آلمانی. شهرتش به‌‌سبب مطالعه دربارۀ زبان‌پریشی (ناگویی) است. در کتاب نشانگان زبان‌پریشی (۱۸۷۴) اختلالی را شرح داد که بعدها زبان‌پریشی حسی (یعنی نقص یا فقدان گفتار) نامیده شد؛ و آن را از زبان‌پریشی (ناگویی) حرکتی، که قبلاً پل پیِر بروکا، جراح فرانسوی (۱۸۲۴ـ۱۸۸۰)، شرح داده ‌بود، تفکیک کرد. گرچه هر دو نوع زبان‌پریشی ناشی از آسیب مغز است، ورنیکه متوجه شد که کانون آسیب متفاوت است. به‌عبارت دیگر، زبان‌پریشی حسی به‌سبب ضایعات قطعۀ گیجگاهی چپ و زبان‌پریشی حرکتی به‌علت ضایعات قسمت خَلْفی قطعۀ پیشانی چپ است. او برای تدوین نظریۀ کلیِ اساس عصبی زبان، از تفاوت‌های بالینی دو نوع زبان‌پریشی استفاده کرد. ورنیکه نوعی بیماری مغزی ناشی از کمبود تیامین را هم شرح‌ داد که به‌نام او مشهور است.

 

---