هولمز، آرتور (۱۸۹۰ـ۱۹۶۵)
هولْمْز، آرتور (۱۸۹۰ـ۱۹۶۵)(Holmes, Arthur)
زمین‌شناس انگلیسی. در گسترش نظریۀ رانۀ قاره‌ای[۱] نقش مؤثری داشت. برای اولین‌بار از روش‌های واپاشی پرتوزا[۲] برای تعیین سن سنگ‌ها استفاده کرد و نخستین‌بار، سن قابل اطمینانی برای زمین تخمین زد. در نیوکاسل ـ آپان ـ تاین[۳] زاده شد و در کالج سلطنتی[۴] لندن درس خواند. در ۱۹۲۴، مدیر گروه زمین‌شناسی دانشگاه دارِم[۵] شد و در ۱۹۴۳، به دانشگاه ادینبورگ[۶] رفت. معتقد بود سن قطعی سنگ‌ها با بررسی دقیق نسبت‌های عناصر در نمونه‌های سنگی حاصل از واپاشی پرتوزا، و اطلاع از میزان واپاشی عناصر والد آن‌ها تعیین می‌شود. از ۱۹۱۳، به‌شکلی نظام‌مند از روش اورانیوم ـ سرب برای تعیین سن فسیل‌هایی استفاده کرد که سن نسبی (چینه‌شناختی)[۷]شان مشخص، اما سن مطلق‌شان نامعین بود. در ۱۹۲۸، جریان‌های همرفتی[۸] درون گوشتۀ[۹] زمین را مطرح کرد. این جریان‌ها براثر گرمای پرتوزا[۱۰] به‌وجود می‌آیند و ممکن است سازوکاری برای نظریۀ رانۀ قاره‌ای باشند که چند سال قبل آلفرد وِگنِر[۱۱] عرضه کرده بود. به نظر هولمز، سنگ‌های جدید در پشته[۱۲]های اقیانوسی تشکیل شده‌اند. تا دهۀ ۱۹۵۰، به ایده‌های او توجهی نشد. کتاب‌های او عبارت‌اند از سن زمین[۱۳] (۱۹۱۳)، روش‌های سنگ‌شناسی و محاسبات[۱۴](۱۹۱۲)، و اصول زمین‌شناسی فیزیکی[۱۵] (۱۹۴۴).
- ↑ continental drift
- ↑ radioactive decay
- ↑ Newcastle-upon-Tyne
- ↑ Imperial College
- ↑ Durham
- ↑ Edinburgh
- ↑ relative (stratigraphical) age
- ↑ convection currents
- ↑ mantle
- ↑ radioactive heat
- ↑ Alfred Wegener
- ↑ ridge
- ↑ The Age of the Earth
- ↑ Petrographic Methods and Calculations
- ↑ Principles of Physical Geology