هاجکین، آلن لوید (۱۹۱۴ـ۱۹۹۸)
هاجْکین، آلن لویْد (۱۹۱۴ـ۱۹۹۸)(Hodgkin, Alan Lloyd)
فیزیولوژیست انگلیسی. با اندرو هاکسلی[۱] به‌سبب تحقیق در زمینۀ سازوکارهای یونی دخیل در انتقال یا مهار تکانه‌ها[۲]ی عصبی از خلال غشای نورون‌ها (یاخته‌های عصبی) به جایزۀ نوبل پزشکی و فیزیولوژی ۱۹۶۳ دست یافت. از ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۰، آنان به پژوهش در زمینۀ سازوکارهای هدایت جریان عصبی در نورون‌های محیطی پرداختند و هاجکین روش‌هایی برای اندازه‌گیری جریان‌های الکتریکی در غشای یاخته‌ای ابداع کرد. هاجکین در بَنبری[۳] زاده شد و در کیمبریج درس خواند. در ۱۹۵۰ استاد آن‌جا شد و در ۱۹۷۲، لقب سِر[۴] گرفت. هاجکین و هاکسلی برای نخستین‌بار به دنبال ثبت تغییرات جریان الکتریکی در غشای یاخته‌ای بودند. هاجکین بعدها با همکاری برنارد کاتز[۵]، فیزیولوژیست یاخته‌ای، توانست این تغییرات را در یاخته‌ها دنبال کند. آنان پیشنهاد کردند که طی مرحلۀ استراحت[۶]، غشای یاختۀ عصبی فقط اجازه می‌دهد یون‌های پتاسیم منتشر شوند، ولی هنگام تحریک، یون‌های سدیم با بار مثبت وارد و یون‌های پتاسیم از یاخته خارج می‌شوند. خروج سدیم احتمالاً به انرژی حاصل از سوخت‌و‌ساز، که مستقیم یا غیرمستقیم به‌شکل اِی‌تی‌پی (آدنوزین تری فسفات[۷]) فراهم می‌شود، بستگی دارد. میزان سدیم ورودی معادل میزان پتاسیم خروجی از یاخته است.