آلاریک
آلاریک (۳۷۰ـ۴۱۰م)(Alaric)
پادشاه ویزیگوت[۱]ها (۳۹۵ـ۴۱۰م). در بالکان و ایتالیا برضد رومیان جنگید. پس از فرماندهی پیروزمندانۀ ویزیگوتها در نبرد فریگی‌دیوس[۲] (۳۹۴م)، از خودداری تِئودوسیوس کبیر[۳] (تئودوسیوس اول)، امپراتور روم شرقی، در اعطای منصب فرماندهی دایم ارتش روم به او خشمگین شد. او رهبری ویزیگوتها را برضد کارفرمای سابق خود برعهده گرفت و در ۴۰۰م فرمانده ارتش روم در بالکان شد. چند بار به ایتالیا هجوم برد ولی هر بار مغلوب استی‌لیکو[۴]، ژنرال رومی، شد. وقتی که استی‌لیکو در ۴۰۸م اعدام شد، آلاریک بدون مقاومت به سمت رُم پیش رفت و سربازان رومی وفادار به اِستیلی‌خو به او پیوستند. در ۲۴ اوت ۴۱۰م دروازه‌های شهر گشوده شد و او برای نخستین بار، پس از ۸۰۰ سال، در رأس ارتشی خارجی قدم به رم گذاشت و رم را فتح و غارت کرد. سه روز بعد، با هدف حمله به سیسیل و افریقا، گوت‌ها را به سمت جنوب رهبری کرد؛ اما بر اثر بیماری درگذشت. آلاریک را در بستر رود بوسِنتو[۵]، در جنوب ایتالیا، دفن کردند؛ برای این کار، نخست مسیر رود را منحرف کردند، سپس آن را به مسیر اصلی بازگرداندند تا از روی مدفن او بگذرد. همۀ کسانی را که در دفن آلاریک شرکت داشتند، کشتند تا آرامگاهش را کسی پیدا نکند.