اسب عربی
اَسبِ عَربی (Arab horse)
اسب کوچک و سبکی از نژاد عربی. تحمل و چالاکی‌اش باعث شده است از طریق اصلاح نژاد به اروپا وارد شود. اسب‌های اصیل مسابقه‌ای، نسل اسب‌های نر عربی‌اند. منشاء اسب عربی ناشناخته است، امّا برای اولین‌بار در نجد عربستان مرکزی پیدا شد. در قرن ۵م، نژاد خاصی در سوریه یا صحرای افریقا یافت شد. در قرن ۶م، اعراب اسب‌های عرب را پرورش دادند. طی قرن‌ها اسب‌های عربی به نژادهایی عالی تبدیل شدند و بالاخره به صورت اسب‌هایی چالاک در سراسر اروپا درآمدند.
نژادهای خالص عرب. فقط درصد کمی از حاصل زاد و ولد اسب‌ها در عربستان، نژاد اصیل عرب‌اند. آن‌ها را کُحل می‌نامند، زیرا پوست آن‌ها سایه‌ای مشکی مایل به آبی دارد. می‌گویند پنج تیرۀ مهم اسب‌های عربی از مادیانی با نام کحل‌العجوز (مادیان پیر) حاصل شده‌اند. عرب‌های بادیه‌نشین پنج نژاد را تشخیص دادند که اولین و فراوان‌ترین آن‌ها نژاد کی‌لی است. این نژاد به رنگ سرخ مایل به قرمز، دارای «ستاره»ای سفید و یک یا دو پای سفید و به تندروی معروف است. این اسب در مقایسه با پنج نژاد دیگر پرطاقت‌ترین نیست. این اسب‌ها بیشتر شبیه نژاد اصیل انگلیسی‌اند و نسبت به نژادهای دیگر وابستگی بیشتری با آن‌ها دارند. اسب عرب دارلی، یکی از مشهورترین اسب‌هایی است که به انگلستان آورده شده است. در ۱۷۰۴ سرکنسول دارلی این اسب را که نژاد خالص کی‌لی بود، در حلب[۱] خرید. نژاد اَبیان، خوش‌قامت‌تر و کوچک‌تر است، ولی شباهت زیادی به نژاد اصیل انگلیسی ندارد.
ویژگی‌ها. یکی از اختصاصات اسب عرب حرکت مشخص دم است. دم کاملاً از بالا منشاء گرفته است و بسیار آرام و بدون حرکات جانبی معمول تکان داده می‌شود. هنگام یورتمه رفتن محل اتصال دم به بدن در وضعی عمودی قرار می‌گیرد. نقاط ضعف اسب عرب گردن لاغر و شانه‌های چاق آن است. بلندی‌اش از زمین، حد مناسبی برای این نژاد است. رنگ نژادهای خالص عرب متنوع، اما معمولاً سرخ مایل به قرمز و خاکستری است. بسیاری نیز بلوطی‌رنگ و گاهی قهوه‌ای یا سیاه‌اند. مشخصۀ اسب عرب تحمل‌پذیری است، اما سرعت آن‌ها نیز به‌سبب اصلاح نژاد از اسب‌های مسابقۀ انگلیسی کنونی پیشی گرفته است.استفاده‌های جدید. نژادهای عرب پرش خوبی ندارند و هنگام پرش از روی مانع، یا هنگام شکار خوب عمل نمی‌کنند، اما اسب‌های کوتاه مناسبی برای چوگان بازی‌اند. اسب عرب انگلیسی، اولین دورگه از نژاد عربی اصیل است که علی‌رغم نامش، مختص فرانسوی‌هاست. بسیاری از پیروزی‌های نمایش پرش گروه‌هایِ فرانسوی در سطح بین‌المللی مدیون اسب‌های عرب انگلیسی بوده است. امروز از اسب‌های عربی برای زاد و ولد اسب‌ها و به‌منظور بهبود نژاد اسب‌های کوتاه استفاده می‌کنند. به‌کارگیری اسب‌های نر عربی برای مادیان‌های انتخاب‌شده از نژاد بومی انگلیسی، مثل ولش کانمارا، نیوفارست، و های‌لند بهترین انتخاب ممکن است. در نجد به‌علت به‌کارگیری ماشین، حق امتیاز نفت، و این واقعیت که اسلام خوردن گوشت اسب را حرام کرده است، نژاد اسب عرب رو به انقراض است.
- ↑ Aleppo