اسفورتسا، کارلو (۱۸۷۳ـ۱۹۵۲)
اِسْفورتْسا، کارلو (۱۸۷۳ـ۱۹۵۲)(Sforza, Carlo)
| کارلو اسفورتسا Carlo Sforza | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۷۳م |
| درگذشت | ۱۹۵۲م |
| ملیت | ایتالیایی |
| شغل و تخصص اصلی | دولتمرد |
| آثار | ایتالیای معاصر: خاستگاه های فکری و اخلاقی آن (۱۹۴۶)- ایتالیا و ایتالیایی ها (۱۹۴۸) |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
دیپلمات و سیاستمدار ایتالیایی. در ۱۹۱۹ معاون وزیر امور خارجه و در ۱۹۲۰ وزیر خارجه در دولت جووانی جولیتّی[۱] شد. در ۱۹۲۲ سفیر ایتالیا در فرانسه بود. اما پس از روی‌کارآمدن موسولینی[۲]، از مقامش استعفا کرد و به ایتالیا بازگشت و برضد فاشیسم فعالیت کرد. در ۱۹۲۸ به ناچار ایتالیا را ترک کرد و به بلژیک و سپس امریکا رفت. در ۱۹۴۳ به ایتالیا بازگشت و پس از آن که بار دیگر وزیر خارجۀ ایتالیا شد، در کنفرانس پاریس (۱۹۴۷) در صحنۀ دیپلماسی اروپا ظاهر شد. آخرین سال‌های زندگی او به تلاش برای احیای نفوذ ایتالیا در صحنۀ سیاست جهانی و بازگرداندن ایتالیا به صف متحدان غربی گذشت. در ۱۹۵۱، که به‌سبب بیماری از مقامش استعفا کرد، شاهد تحقق‌یافتن سیاست‌هایش بود. اسفورتسا در مونتینیوزو[۳]، نزدیک ماسا[۴]، در ایتالیا، زاده شد. فعالیت‌های دیپلماتیک او در استانبول، پکن، پاریس، مادرید، و لندن موجب شهرتش شد. ازجمله آثار اوست:۵۰ سال جنگ و دیپلماسی در بالکان[۵] (۱۹۴۱)؛ ماکیاولی: لاتینی و ایتالیایی[۶] (۱۹۴۲)؛ایتالیایی‌های راستین[۷] (۱۹۴۲)؛ جنگ تمامیت‌خواهانه و پس از آن[۸] (۱۹۴۲)؛ ایتالیای معاصر: خاستگاه‌های فکری و اخلاقی آن[۹] (۱۹۴۶)؛ و ایتالیا و ایتالیایی‌ها[۱۰] (۱۹۴۸).