اسیدوز
اَسیدوز (acidosis)
در پزشکی، حالتی که در آن، بدن اسیدهای غیرطبیعی ایجاد می‌کند یا ذخیرۀ قلیایی خون کم می‌شود. شکل خفیف اسیدوز گاه در کودکانی دیده می‌شود که تب شدید دارند. علایم آن عبارت‌اند از استفراغ، تشنگی، بی‌قراری، و سستی[۱]. اسیدوز با یافتن کتون‌ها[۲] در ادرار شناسایی می‌شود و معمولاً ناشی از سوخت‌وساز[۳] ناقص چربی‌هاست که بر اثر عدم درمان یا درمان ناقص دیابت (بیماری قند)، گرسنگی، استفراغ مداوم، و در مراحل پایانی، نارسایی کلیوی ایجاد می‌شود. هدف نهایی درمان اسیدوز، معالجه بیماری زمینه‌ای است. لازم است به بیماران دیابتی انسولین تزریق کرد، در غیر این صورت بیمار احتمالاً دچار اغما[۴] می‌شود که ممکن است مرگبار باشد. درمان سایر علل اسیدوز تجویز ترکیبات قلیایی است. این ترکیبات را می‌شود به‌صورت خوراکی تجویز کرد. در بیماران بی‌هوش یا دچار استفراغ مداوم، تزریق وریدی[۵] صورت می‌گیرد. برای حصول اطمینان از اصلاح حالت اسیدوز، مصرف مقادیر کافیِ مایعات ضروری است.