عروس دریایی
عروس دریایی (jellyfish)
بی‌مهره‌ای دریایی، از کیسه‌تنان[۱]، شاخۀ کنیداریا[۲]. بدن چتری‌شکل آن از مواد ژله‌مانند نیمه‌شفافی تشکیل شده است. اغلب با سایه‌ای از رنگ‌های آبی، قرمز، یا نارنجی یافت می‌شود و دارای سبیلک‌های حسی[۳] گزنده‌ای است که در آب آویزان‌اند. اغلب عروس‌های دریایی بالغ آزادانه در آب حرکت می‌کنند ولی در مرحله‌ای از چرخۀ زندگی‌شان به‌شکل پولیپ به صخره‌ها، بستر دریا، یا سطوح دیگری در زیر آب می‌چسبند. از جانوران کوچکی که با سلول‌های گزندۀ سبیلک‌های حسی‌شان بی‌حس می‌شوند، تغذیه می‌کنند. گزش بیشتر عروس‌های دریایی برای انسان دردناک‌تر از گزش گزنه نیست، اما تماس با سبیلک‌های حسی جنگجوی پرتغالی[۴] در نواحی نیمه حارّه (physalia physalis) یا عروس دریایی مکعبی استرالیایی[۵] (Chironex fleckeri) ممکن است مرگبار باشد. گونه‌ای جدید از عروس دریایی غول‌آسا در ۱۹۹۸ در نواحی شرق اقیانوس آرام یافت شد. Chrysaora achlyos دارای سبیلک‌های شش‌متری و چتری به قطر یک متر است. بزرگ‌ترین عروس دریایی، عروس دریایی یال شیر[۶] (Cyanea capillata arctica) است. این جانور چتری به قطر ۲.۳ متر و سبیلک‌هایی ۳۶.۵متری دارد. در ۱۹۹۶، جانورشناسان سوئیسی نوعی عروس دریایی شناسایی کرد که نامیراست. پس از این‌که Turritipsis nutriculo بالغ شد و تخم‌ریزی کرد، به مرحلۀ پولیپی در دورۀ قبل از بلوغش بازمی‌گردد و چرخۀ تکاملش را مجدداً آغاز می‌کند. اگر شرایط نامساعد باشد، این واژگونی چرخۀ زندگی ممکن است قبل از بلوغ رخ دهد. در سال ۲۰۰۰، محققان امریکایی پی بردند که عروس‌های دریایی برای یافتن شکار از حس بویایی خود استفاده می‌کنند.