کاتو، میلتون (۱۹۱۵ـ ۱۹۹۷)
کاتو، میلتون (۱۹۱۵ـ ۱۹۹۷)(Cato, Milton)
سیاستمدار میانه‌رو سنت وینسنت و گرنادا[۱]، وزیر ارشد (۱۹۶۷ـ۱۹۶۹) و نخست‌وزیر (۱۹۶۹ـ۱۹۷۲ و ۱۹۷۴ـ۱۹۸۴) کشور مزبور. از پایه‌گذاران حزب کارگر سنت وینسنت در ۱۹۵۴ بود، و از ۱۹۶۷ با اکثریت حزب خود با مقام وزیر ارشد خدمت کرد. پس از ۱۹۷۴ در مقام ریاست حکومت ائتلافی در چارچوب کشورهای مشترک‌المنافع بریتانیا کشورش را به استقلال رساند (۱۹۷۹). در ۱۹۸۴ از حزب دموکراتیک نو، به رهبری جیمز میچل[۲]، شکست خورد و سال بعد، کناره‌گیری خود را از سیاست اعلام کرد. دولت‌های او شاهد بهبود زیربنای اقتصادی، به‌ویژه در زمینه‌های برق و جاده‌سازی بودند و از برقراری پیوندهای نزدیک‌تر منطقه‌ای، ازجمله تشکیل سازمان کشورهای شرق کارائیب در ۱۹۸۱ حمایت کردند. اما با سرکوب قیام اهالی جزیرۀ یونیون[۳] (۱۹۷۹) و اعتصاب عمومی ژوئن ۱۹۸۱ مجبور به لغو ساخت قانون جنجالی روابط صنعتی شد. کاتو در خانواده‌ای نسبتاً فقیر زاده شد، و پس از اتمام تحصیلات دبیرستانی، در جریان جنگ جهانی دوم در ارتش داوطلب کانادا خدمت کرد و سپس در انگلستان وکالت آموخت. در ۱۹۵۸، با عضویت سنت وینسنت در فدراسیون هند غربی[۴]، در مقام یکی از نمایندگان جزیره به ترینیداد[۵] رفت. با سقوط فدراسیون در ۱۹۶۱، به نمایندگی پارلمان سنت وینسنت انتخاب شد. رقابت میان او و میچل از (۱۹۷۲ـ۱۹۷۴) بر سر پست نخست‌وزیری به پیروزی میچل انجامید.