کاربادینو ـ بالکاریا

کارْبادینو ـ بالکاریا (Kabardino-Balkaria)جمهوری خودمختار در منتهی‌الیه جنوب غربی فدراسیون روسیه، در مرز گرجستان. ۱۲,۵۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۷۹۰هزار نفر جمعیت (۱۹۹۶) که ۵۸درصد از آن‌ها در شهر زندگی می‌کنند. اقلیت‌های قوی آن شامل ۴۸درصد کاباردا، ۳۲درصد روس، نُه درصد بالکار است. مرکز این جمهوری نالچیک است و سایر شهرهای مهم آن عبارت‌اند از تیرْینائوز و پروخلادْنی. این جمهوری در شیب‌های شمالی و کوه‌پایه‌های رشته‌کوه اصلی قفقاز واقع شده است و بلندترین قلههای قفقاز (اِلبروس و دیختائو) در آن قرار دارند. رودهای تِرِک، چِگِم، باکْسان، و چِرِک در آن جاری‌اند. منابع معدنی آن شامل مولیبْدِن، سرب، روی، زغال‌سنگ، و تنگستن است. مهم‌ترین صنایع آن استخراج از معادن، تولید دستگاه‌های حفاری، ابزار فلزی و فرآوری مواد غذایی است. گندم، ذرّت، میوه و گل آفتابگردان نیز در آن کشت می‌شود و پرورش گاو، گوسفند، خوک و اسب (نژاد کاباردا) نیز متداول است. کاربادینو ـ بالکاریا در ۱۵۵۲ تحت‌الحمایۀ موسکوویت بود که روسیه، کریمه و ترکیه در قرون ۱۷ و ۱۸ بر سر تملک آن رقابت داشتند و سرانجام در ۱۸۲۵ به روسیه واگذار شد. این ناحیه به اتحادیۀ جنوب شرقی ضد کمونیستی (۱۹۱۷ـ۱۹۱۸) و جمهوری خودمختار اقوام کوهستانی تعلق داشت (۱۹۲۱). استان خودمختار کاباردینو در ۱۹۲۱ تأسیس و بخش بالکار در ۱۹۲۲ به آن افزوده شد و در ۱۹۳۶ به‌صورت جمهوری خودمختار درآمد. بالکارها در ۱۹۴۴ به‌اتهام همکاری با آلمان‌ها به آسیای مرکزی و قزاقستان تبعید و نام آن‌ها از عنوان جمهوری حذف شد؛ در ۱۹۵۷ از آنان اعادۀ حیثیت شد. کاباردینو ـ بالکاریا در ۱۹۹۱ به یکی از جمهوری‌های فدرال فدراسیون روسیه تبدیل شد.

 

---