کاسیوس
کاسیوس (۸۵ـ۴۲پ‌م)(Cassius)
(یا: گایوس کاسیوس لونگینوس[۱]) سردار و رجل رومی، و یکی از قاتلان یولیوس سِزار[۲]. به‌اتفاق مارکوس لیکینیوس کراسوس[۳] (مهتر) برضد اَشکانیان در ۵۳پ‌م جنگید و پس از نبرد کارای (حَرّان[۴]) با دفاع از ایالت سوریه نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت. با آغاز جنگ داخلی در ۴۹پ‌م، از پومپیوس[۵] (پمپه) برضد سِزار حمایت کرد؛ ولی پس از نبرد فارسالوس[۶] در ۴۸پ‌م بخشوده شد. با این حال، او رهبر توطئه‌گران برضد سِزار بود که به قتل وی در ۴۴پ‌م در مجلس سنا انجامید. پس از مرگ سزار، کاسیوس به‌اتفاق بروتوس رهبری ارتش‌های جمهوری‌خواه برضد اوکتاویانوس[۷] و مارکوس آنتونیوس[۸] در جنگ فیلیپی[۹] در ۴۲پ‌م، برعهده گرفتند. در نخستین نبرد، که فرماندهی جناح چپ با او بود، مغلوب مارکوس آنتونیوس شد و غافل از پیروزی جناح راست تحت فرماندهی بروتوس، از فرط نومیدی، خودکشی کرد.