تعمید

تَعمید (baptism)
از آیین‌های مقدس مسیحیان، مراسم غوطه‌ور کردن در آب، یا ریختن یا پاشیدن آب بر بدن، به نشانۀ پذیرش در دین، به‌‌ویژه نشانه و شرط درآمدن به مسیحیت. این آیین ریشه در پیش از مسیحیت دارد. تعمید کودک مسیحی، همچون خوشامدی است که به او برای ورودش به جامعۀ اهل کلیسا گفته می‌شود. حامیان یا والدین تعمیدی کودک از جانب او عهد می‌بندند و او بعدها در آیین تسجیل عهد را تجدید می‌کند. در برخی از مذاهب مسیحی، فقط مؤمنانی را غسل تعمید می‌دهند که به بزرگسالی رسیده باشند تا معنی آن درک شود. تعمید از ساکرامنت (آیین)های هفت‌گانه مسیحی است. آیین «اَمریت سَنسکَر» سیک‌ها را نیز گاهی تعمید می‌نامند. تعمید از آغاز در مسیحیت آیینی همگانی بود و با فرو بردن شخص بزرگسال در آب اجرا می‌شد. تعمید کودک از قرن ۲م آغاز شد، ولی در قرن ۶م عمومیت یافت. برخی از مسیحیان معتقدند که غسل تعمید، کودک را از گناهکاری ذاتی پاک می‌کند. تعمید با پاشیدن یا ریختن آب بر بدن در آیین نامگذاری کودک، امروزه در میان بسیاری از مسیحیان رایج است. در کلیسای ارتدوکس شرق شخص را در آب فرو می‌برند، و در هر دو کلیسای ارتدوکس شرق و کاتولیک رومی علامت صلیبی با روغن بر روی پیشانی کودک رسم می‌کنند. در بعضی از مذاهب پروتستان، ازجمله باپتیست و کلیسای متحد اصلاح‌شده، فقط بزرگسالان را تعمید می‌دهند؛ شخص را کاملاً در آب فرو می‌برند و مراسم معمولاً در تعمیدگاه اجرا می‌شود. آن‌ها تعمید را عهدی شخصی با کلیسا می‌دانند و لذا تعمید کودک از نظر آن‌ها بی‌معنی است. پیش از تعمید، اصول عقاید مسیحیت برای تعمید‌یابنده توضیح داده می‌شود. تعمید ساکرامنت دوم، نشانۀ مشهود آغاز یک زندگی جدید، و آیین پاگشایی به کلیساست. آبی که استفاده می‌شود، نماد و نشانۀ پاک‌شدن از گناه، پایان زندگی پیشین، و آغاز زندگی دیگری با خداوند است. عیسی مسیح به نشانۀ قبول روحانی مشیت خداوند در حق خودش تعمید یافت. او به حواریانش تعلیم داد که همۀ امت‌ها را «به اسم اَب و ابن و روح‌القدس تعمید دهید». (متّی، ۲۸: ۱۹ـ۲۰).

 

---