تلقیح آزمایشگاهی

تلقیح آزمایشگاهی (in vitro fertilization (IVF))

ایجاد شرایط پیوند تخمک و اسپرم در آزمایشگاه برای تشکیل جنین. جنین‌ها (در وضعیت دو تا هشت ـ سلولی که تخمک بارور شده نامیده می‌شوند) را از طریق سردکردن تا درجه حرارت هوای مایع نگهداری می‌کنند (انجماد در دمای بسیار پایین) تا زمانی‌که در درون رحم مادر نازا قرار داده شوند (تلقیح مصنوعی پیشرفته). نخستین کودکی که بدین شیوه به‌وجود آمد در ۱۹۷۸ در انگلیس متولد شد. در مواردی که لوله‌های رحم مسدود باشند، تلقیح را می‌توان از طریق کشت درون‌ـ ‌واژنی انجام داد که در آن تخمک و اسپرم را (در لوله‌ای پلاستیکی) در واژن مادر کشت می‌دهند و سپس از طریق عمل جراحی به درون رحم مادر منتقل می‌کنند. پیشرفت‌های اخیر در شیوۀ آزمایشگاهی شامل تولد کودکی از جنین منجمد (استرالیا، ۱۹۸۴) و تخمک منجمد (استرالیا، ۱۹۸۶) بوده است. پیشگامان این حوزه، دکتر رابرت ادواردز و دکتر پاتریک استپتو، پزشکان انگلیسی، بوده‌اند. تاکنون میزان موفقیت نسبتاً پایین بوده، تنها ۲۰ـ۱۵ درصد تلقیح‌های آزمایشگاهی منجر به تولد کودک زنده شده است.

 

---