جامو و کشمیر
جامو و کِشْمیر
| جامو و کشمیر | |
|---|---|
| نام فارسی | جامو و کشمیر |
| کشور | هند |
| موقعیت | شمال هند |
| مرکز | جامو، سرینگر |
| جمعیت | ۹۷۶۳۰۰۰ نفر (۲۰۰۱) |
| مساحت(کیلومتر مربع) | ۲۲۲۲۰۰ |
| تولیدات و صنایع مهم | غله، برنج و میوه |
ایالت شمال هند، با بخش‌های تحت اشغال پاکستان و چین وسعتی برابر با ۲۲۲,۲۰۰ کیلومتر مربع. در ۲۰۰۱، جمعیت (سرزمین تحت اشغال هند) آن ۹,۷۶۳,۰۰۰ تن بود. شهرهای اصلی آن عبارت‌اند از جامو (پایتخت زمستانی)، سرینگر (پایتخت تابستانی و مقر دولت ایالتی)، و لِه[۱]. این ایالت دارای دشت‌های نیمه‌خشک آبرفتی در جنوب است که هرچه به‌سمت شمال امتداد می‌یابد کوهستانی‌تر می‌‌شود. نواحی رشته‌کوه قرا‌قورم با ارتفاع ۴هزار متر، و وادی کشمیر با ارتفاع ۱۶۰۰ متر پرجمعیت‌ترین مناطق جامو و کشمیر است. برخی از فرآورده‌های کشاورزی آن عبارت‌اند از غلّه، برنج و میوه، که در اطراف دریاچۀ دال در نزدیکی سرینگر در وادی کشمیر تولید می‌‌شوند. در شمالی‌ترین بخش آن گوسفند و بز پرورش می‌دهند. جامو، که از ۱۵۸۶ بخشی از امپراتوری مغول بود، در ۱۸۲۰ تحت کنترل گلاب سینگ[۲] درآمد. در ۱۹۴۷، با این‌که سه‌چهارم مردم آن مسلمان بودند، مهاراجۀ هندو پس از تاخت و تازهای قبیله‌نشینان پاتان[۳] پاکستان تصمیم گرفت آن را بخشی از هند کند. درپی آن، میان هند و پاکستان جنگی درگرفت که با توافق آتش‌بس در ژانویۀ ۱۹۴۹ پایان یافت و خط آتش‌بس عملاً به‌صورت مرز دو کشور درآمد. اختلاف بر سر این ناحیه در ۱۹۷۱ نیز به درگیری هند و پاکستان انجامید که براساس موافقت‌نامۀ شیملا۴ پایان یافت. از آن زمان تاکنون تحریکات جدایی‌طلبانه گسترش یافته و سبب پیچیده‌ترشدن اختلاف ارضی هند و پاکستان شده است. در اکتبر ۱۹۹۶، حزب کنگرۀ ملی، که هدفش حفظ این ایالت در داخل هند است، در نخستین انتخاباتی که از زمان شروع خشونت‌های جدایی‌طلبانه در ۱۹۹۰ تا آن زمان برگزار شده بود به پیروزی رسید.