جنگ های دیادوخی
جنگ‌های دیادوخی (Diadochi)
(به یونانی: «جانشینان») سرداران مقدونی که برای تصرف امپراتوری اسکندر کبیر درگیر جنگ‌هایی شدند که به جنگ‌های دیادوخی (۳۲۱ـ۲۸۰پ‌م) شهرت دارند. آنان عبارت بودند از آنتیگونوس[۱] (آنتیگون) و پسرش دِمِتریوس اول (دِمِتریوس پولیورْکِتِس[۲])، کاساندِروس[۳]، سَلوکوس[۴]، بطلمیوس اول[۵]، اِئومِنِس کاردیایی[۶]، و لوسیماخوس[۷]. پِردیکاس[۸] سردار مقدونی در حمله به مصر در ۳۲۱پ‌م به‌دست سربازانش به‌قتل رسید و اِئومِنِس، کراتِروس[۹] را در آسیای صغیر مغلوب کرد و کشت. در ۳۱۶پ‌م، آنتیگونوس ائومنس را اسیر و اعدام کرد. سپس با کاساندر وارد جنگ شد اما به نتیجه نرسید. دمتریوس در ۳۱۲ در غزه[۱۰] شکست خورد، ولی در نبرد میوس[۱۱] پیروز شد و آتِن را فتح کرد. در ۳۰۷ دموکراسی را برقرار و در ۳۰۵ رودس[۱۲] را محاصره کرد. در ۳۰۱، آنتیگونوس و دمتریوس در ایپسوس[۱۳] از ائتلاف بطلمیوس، سلوکوس، و لوسیماخوس شکست خوردند. آنتیگونوس کشته و قلمرو او تقسیم شد که بیشتر آن به سلوکوس رسید. کاساندِروس مقدونیه را تصاحب کرد ولی در ۲۹۷ درگذشت. دمتریوس تاج و تخت مقدونیه را در ۲۹۴ به‌دست آورد، ولی در ۲۸۸ آن را به لوسیماخوس واگذار و در ۲۸۵ خود را به سلوکوس تسلیم کرد. بطلمیوس در ۲۸۳ درگذشت و سلوکوس در ۲۸۱ لوسیماخوس را در نبرد کوروپِدیون[۱۴] مغلوب کرد و کشت. سال بعد، سلوکوس درصدد تصاحب تاج و تخت بدون صاحب مقدونیه برآمد، اما به‌دست بطلمیوس کرائونوس[۱۵]، پسر کوچک بطلمیوس اول، کشته شد.