مهدی، احمد بن حسین
مهدی، احمد بن حسین (1215- 1258م) Ahmad bin Hosein Al-Mahdi
(نام کامل: احمد بن حسین بن احمد بن قاسم؛ لقب: ابوطیر و عنوان: امام مهدی) امام و پادشاه زیدیه در یمن. سال 646ق در قلعه‌ی ثلا دعوی امامت کرد و از مردم بیعت گرفت. نفوذش در مناطق شمال صنعاء زیاد شد و تا به حَجه هم رسید و در آن‌جا متوقف شد. در این هنگام صنعاء و نواحی پیرامون آن تحت حاکمیت اسدالدین محمد بن حسن بن علی بن رسول بود و میان پیروان او و پیروان امام مهدی جنگ‌های فراوانی درگرفت.
پس از کشته شدن حُمید الشهید، که بزرگترین یار و هوادار احمد بن حسین در بلاد السَّود (از توابع جبل عیال یزید) بود، نیروهای اسدالدین رسولی پیروز شدند. فرزندان امام عبدالله بن حمزه و در راس آنها برادر بزرگشان، امیر شمس‌الدین احمد، بر امام مهدی رشک بردند و شمس‌الدین پس از جذب علما و بزرگانی چون احمد بن محمد بن حسن رصاص و حسن بن وهاس، پشت امام احمد بن حسین را خالی کرد و با ملک مظفر برای شکست او همدست شد. یکی از علمایی که امیر شمس‌الدین با خود همراه کرد، یحیی بن احمد حنش است که بنا بر قول الجندی (مورخ) فتوای قتل امام احمد بن حسین را داد و امامت او را به 12 دلیل که اعلام نکرد باطل شمرد. او نیز شیخ حسن بن وهاس را مامور کرد تا پیامش را به منتقدانش ابلاغ و آنان را از مخالفت با خود منصرف کند. اما آنها او را به صف خود کشاندند و از مخالفان سرسخت امام شد. ملک مظفر، شمس‌الدین احمد را تجهیز کرد تا وی را ساقط کنند و حسن بن وهاس نیز فرماندهی هجوم به امام احمد را برعهده گرفت. نیروهای مخالفان در منطقه‌ی شوابه با نیروهای احمد بن حسین وارد جنگ شدند و او که گمان می‌کرد نیروهایش از وی دفاع خواهند کرد از مقرش خارج شد. نهایتا نیروهایش فرار کردند و خود او اسیر شد. سرش را از بدن جدا کردند و برای امیر شمس‌الدین فرستادند. آن‌گاه سر او را به ظفار بردند و در قلعه‌ها و بازارها گرداندند.
حسین بن عبدالرحمن اهدل در کتاب تحفه‌الزمن می‌گوید که امام احمد بن حسین در باطن اعتقاد به مذهب اهل سنت داشت و مذهبش را از اهل زمانه‌اش پوشیده می‌داشت. یکی از نشانه‌های سنی بودن وی آن است که کتاب تاریخ الخلفای خود را بر اساس ترتیب اهل سنت تدوین کرده؛ ابتدا ابوبکر را مقدم داشته و سپس عمر و عثمان و در آخر تاریخ امام علی (ع) را آورده است.