چارلز ادوارد استوارت
چارْلْز اِدْوارد اِسْتوارْت (۱۷۲۰ـ۱۷۸۸)(Charles Edward Stuart)
مشهور به مدعی جوان[۱] یا بانی پرنس چارلی[۲]. شاهزادۀ انگلیسی، نوۀ جیمز دوم، و پسر جیمز اول، ملقب به مدعی پیر[۳]. در شورش جیکوبی‌ها[۴] (۱۷۴۵) ساکنان مناطق کوهستانی اسکاتلند[۵] از وی پشتیبانی کردند؛ چارلز با داعیۀ تاج‌و‌تخت انگلستان با نیروهای تحت فرمان خود به انگلستان هجوم برد، اما نیروهای دوک کامبرلند[۶] آنان را عقب راندند و در ۱۶ آوریل ۱۷۴۶ در کالودن[۷] تارومار کردند. چارلز از میدان نبرد گریخت و پنج ماه در کوهستان‌های اسکاتلند سرگردان بود تا این‌که به فرانسه رفت. دولت انگلستان برای سَرِ چارلز ۳۰هزار لیره جایزه تعیین کرده بود. چارلز در ۱۷۵۰ پنهانی به انگلستان رفت و احتمالاً سفرهای محرمانۀ دیگری نیز به انگلستان کرده بود. در اواخر عمر به فردی گوشه‌گیر و می‌گسار تبدیل شد و در ۱۷۶۶ در ایتالیا سکونت کرد. چارلز در رُم به دنیا آمد و از بدو تولد به ولیعهدی برگزیده شد. در ژوئیۀ ۱۷۴۵ با کشتی به اسکاتلند رفت و به همراه هفت نفر از ملازمان خود در اینورنس‌ـ شر[۸] از کشتی پیاده شد. در ۱۹ اوت مدعی جانشینی پدرش شد و به‌سرعت حدود ۲هزار نفر از اسکاتلندی‌های مناطق کوهستانی را به دور خود گرد آورد. چارلز تقریباً بدون هیچ رویارویی یا مقاومتی از سوی مردم ادینبورگ[۹] به آن شهر وارد شد و در نبرد پرستون‌پنز[۱۰] پیروزی آسانی به‌دست آورد و به انگلستان هجوم برد. در ۴ دسامبر به داربی[۱۱] رسید و در این منطقه افسرانش خواستار عقب‌نشینی شدند. ارتش چارلز به اسکاتلند بازگشت و در نبرد فالکرک[۱۲] به پیروزی رسید، اما با پیشروی نیروهای انگلیسیِ تحت فرمان کامبرلند ناگزیر شد به کوهستان‌های اسکاتلند پناه ببرد.