ماهواره های مخابراتی
ماهواره‌های مخابراتی (communications satellite)
پایگاه بازپخش[۱] در فضا، برای ارسال پیام‌های تلفنی، تلویزیونی، تلکس، و غیره به سراسر جهان. پیام‌ها از ایستگاه‌های زمینی به ماهواره، و سپس از ماهواره به ایستگاه‌های زمینی دیگر فرستاده می‌شوند. بیشتر ماهواره‌های مخابراتی در مدار زمین‌ایستا قرار دارند و به‌نظر می‌رسد که به جای ثابتی بر فراز نقطه‌ای در سطح زمین آویخته شده‌اند. نخستین ماهوارۀ انتقال‌دهنده علامت‌های تلویزیونی از فراز اقیانوس اطلس ماهوارۀ تِلستار[۲] بود که ایالات متحدۀ امریکا آن را در ۱۰ ژوئیۀ ۱۹۶۲ پرتاب کرد. جهان اکنون به سامانه‌ای از ماهواره‌های مخابراتی، با نام «اینتل‌سَت[۳]»، مجهز است. برخی کشورها نیز ماهواره‌های دیگری، جداگانه، برای ارتباطات داخلی، مقاصد تجاری و نظامی به‌کار می‌برند. نسل جدید ماهواره‌ها، موسوم به ماهواره‌های پخش مستقیم، توان کافی برای انتقال مستقیم پیام به آنتن‌های کوچک خانگی را دارند. توان لازم برای چنین ماهواره‌هایی با باتری‌های خورشیدی تأمین می‌شود (← انرژی_خورشیدی). کل انرژی مورد نیاز ماهواره اندک است؛ هر ماهوارۀ مخابراتی معمولی به توانی در حدود دو کیلووات، یعنی چیزی درحد توان لازم برای کار یک بخاری برقی، نیاز دارد. نخستین ماهوارۀ مخابراتی ایران، زهره، در ۱۳۸۴ش به فضا پرتاب شد.