خلبنیکوف، ویکتور (۱۸۸۵ـ۱۹۲۲)
خِلِبنیکوف، ویکتور (۱۸۸۵ـ۱۹۲۲)(Khlebnikov, Viktor)
| ویکتور خلبنیکوف | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۸۵م |
| درگذشت | ۱۹۲۲م |
| ملیت | روسیه ای |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| سبک | فتوریسم |
| آثار | بازرسی شبانه (۱۹۲۰) |
| گروه مقاله | ادبیات غرب |
شاعر روس. از چهره‌های اصلی فتوریسم[۱] روسی بود و کوشید با خلق واژگانی فراتر از همنشینی کلمات معمولی، زبان شاعرانه را اصلاح کند. این نظریه را «زبانِ فوق‌معنی[۲]» دانسته‌اند. موضوع شعرهایش از دورۀ ماقبل تاریخ مردم اسلاو سرچشمه می‌گرفت که جهان تخیل اسطوره‌ای بود. دربارۀ انقلاب نیز نوشت و شعر بلندش به نام لادومیر[۳] دربارۀ آرمانشهر آینده بود. خلبنیکوف تأثیر عظیمی بر شاعران نسل بعد از خود برجا گذاشت. اگرچه او را متهم به پیچیده‌نویسی کردند، استاد تأثیرات فنی بود چنان که در شعر ریشه‌شناختی[۴] جادوگری با خنده[۵] (۱۹۱۰)، همۀ دوازده بیت شعر از اشتقاقات صرفی کلمۀ ریشۀ روسی سمه[۶] (خنده) ساخته شده است. شعرهای روایی بلندتری هم سرود مانند بازرسی شبانه[۷] (۱۹۲۰)، دربارۀ برخورد میان دو اردوگاه مخالف در نخستین روزهای انقلاب، و زانگِزی[۸] (۱۹۲۲) گفت‌وگویی میان یک فیلسوف و جمعیت که این شعر را همچون «اعتراف» او می‌دانند. خلبنیکوف شاعری نامتعارف بود و غالباً مثل آواره‌ها زندگی می‌کرد. در نوشتن بیانیۀ فتوریست‌ها به نام سیلی به صورت ذوق عمومی[۹] (۱۹۱۲) نقش داشت و با کروچنیخ[۱۰] جزوۀ برنامه‌ریزی‌شدۀ کلمه‌ای مثل این[۱۱] را در ۱۹۱۳ نوشتند.