سندرو لومینوسو
سندرو لومینوسو (گروه چریکی)
(یا: راه درخشان) گروه چریکی مائوئیست فعال در پِرو، که در 1980 برای براندازی دولت تشکیل شد؛ تا سال 1988 فعالیت‌های آن محدود به نواحی روستایی بود. از 1992، در واکنش به تلاش دولت برای سرکوب این گروه، حملات آن شدت گرفت. تا سال 1997 جنگ 17 سالۀ داخلی به مرگ 30هزار تن انجامیده بود. در 1999 اعتقاد بر این بود که جنبش یادشده کمتر از 1000 نفر جنگجو دارد.
معروف است که چریک‌های «راه درخشان» به طرح‌ها یا برنامه‌های مورد پشتیبانی کارگزاری‌های اعطاکنندۀ کمک حمله می‌برند و کارگران و کشاورزان شاغل در این طرح‌ها را به همکاری با استعمارگران نو متهم می‌کنند. در 1992، در واکنش به تلاش‌هایی که فوجیموری[۱]، رئیس‌جمهور پرو، برای سرکوب آن‌ها آغاز کرده بود و به دستگیری رهبر این گروه، آبیمال گوسمان رینوسو[۲] (1934ـ ) به همراه تنی چند از دیگر اعضای برجستۀ آن منجر شد، چریک‌های «راه درخشان» به مبارزات خود شدت بخشیدند. گوسمان که به رئیس گونسالو[۳] معروف بود و دیگر دستگیرشدگان، در اکتبر همان سال به حبس ابد محکوم شدند. در طول سال 1993 برخی از قربانیان حملات چریک‌ها عبارت بودند از نامزدهای احراز مقام شهردار در مرحلۀ پیش از شروع انتخابات محلی، که 100 تن آنان به دلیل ترس از مرگ کنار کشیدند، و سرخ‌پوستان آمازون که مخالف هدف‌های توسعه‌طلبانۀ این گروه در منطقۀ آمازون بودند. در طول سال 1994 بیش از 6هزار نفر از چریک‌های این سازمان خود را تسلیم مقام‌های دولت کردند. اما در 1997 این گروه خود را تحت رهبری اُسکار دوراند[۴] (رفیق فلیسیانو[۵]) تجدید سازمان کرد تا موج تازه‌ای از خشونت‌های تروریستی را به راه اندازد.
پس از جست‌وجوی گسترده، ارتش پرو در ژوئن 1999 رامیرس دوراند[۶] را دستگیر کرد. دستگیری وی ضربۀ دیگری به جنبش «راه درخشان»، که در آغاز دهۀ 1990 بیش از 10هزار رزمنده داشت، وارد آورد به نحوی که در حال حاضر اعتقاد بر آن است که شمار رزمندگان آن کمتر از 1000 تن است.