گوسمان د آلفاراچه
گوسْمان دِ آلفاراچه (Guzman de Alfarache)
رمانی اثر ماتئو آلِمان[۱]، نویسندۀ اسپانیایی. بخش اول آن در ۱۵۹۹ و بخش بعدی در ۱۶۰۴ منتشر شد. از نخستین رمان‌های پیکارِسک[۲] است که محبوبیت بسیار یافت، به زبان‌های گوناگون ترجمه و الگویی برای این‌گونه داستان در نیمۀ نخست قرن ۱۷ شد. قهرمان داستان از زندگی سراسر جنایت، دزدی، فریب‌کاری، و نیز رهاکردن همسر ثروتمند خود و دیگر ماجراجویی‌هایش تا زمان دستگیری و محکومیت به پاروزدن در کشتی برده‌ها و سرانجام توبۀ خود سخن می‌گوید. این رمان بسیار طولانی‌تر از سَلَف خود، لازاریلوی تورمِسی[۳]، است و شوخ‌طبعی ملایم و طنز ظریف آن را نیز ندارد. تفسیرهای اخلاقیِ هر بخش بیش از عنصر روایی آن است و نفرت آمیخته به بدبینیِ نویسنده حاکی از زشتی زندگی و ماهیت اهریمنی انسان است هنگامی که از لطف خداوند محروم می‌شود.