راوندیه

راوَندیه
(نیز: عباسیه؛ شیعۀ آل‌عباس) فرقه‌ای منسوب به شیعه از بقایای کیسانیه اما طرفدار خلافت بنی‌عباس، پیروان عبدالله راوندی، مؤسس این فرقه، پدیدآمده در قرن ۲ق. ظاهراً پیدایش این فرقه در دهۀ آخر حکومت بنی‌امیه بود. به عقیدۀ آنان پس از پیامبر اسلام ‌(ص) خلافت و امامت به عموی او، عباس بن عبدالمطلب و فرزندانش می‌رسد. برخی از این جماعت قائل به الوهیت منصور خلیفۀ عباسی شدند. فرماندار مکّه را مظهر جبرئیل و فرماندۀ مستحفظین خلیفه را محل تجلی روح حضرت آدم ‌(ع) می‌دانستند. راوندیه ظاهراً آرای مزدک را دربارۀ اشتراکی‌بودن زنان می‌پذیرفتند و گروهی از آنان نیز خود را ملائکه می‌پنداشتند و به خیال آن‌که قادر به پرواز هستند خود را از بلندی‌ها پرت می‌کردند و می‌مردند. گویا یکی از اهداف راوندیه گرفتن انتقام خون ابومسلم خراسانی بود. اگرچه انحلال این فرقه را به‌دست منصور خلیفۀ عباسی دانسته‌اند (۱۴۱ق)، اما برخی کتب ملل و نحل از بقایای راوندیه تا نیمۀ قرن ۳ق خبر داده‌اند. از شعبه‌های این فرقه می‌توان به بومسلمیه، برکوکیه، بسلمیه و هریریة اشاره کرد.