تیاتر خشونت
تئاتر خشونت (Theatre of Cruelty)
نظریۀ آنتونن آرتو[۱]، که در کتابش با نام تئاتر و همزادش[۲] (۱۹۳۸)، مطرح شد و شماری از نویسندگان و کارگردانان نیز آن را اقتباس کردند. هدفِ این نظریه، جانشین کردن ادا، ژِست[۳] و صدا به‌جای دیالوگ است و می‌خواهد تماشاگر را از طریق آزاد‌کردن احساساتی که معمولاً بر اثر رفتارهای متعارف سرکوب می‌شوند، منقلب کند و به آگاهی برساند. پیتر بروک[۴]، تهیه‌کننده و کارگردان انگلیسی، از افرادی است که تحت تأثیر اندیشه‌های آرتو بود.