میرعماد
میرعماد (قزوین ۹۶۱ـ اصفهان ۱۰۲۴ق)
(نام اصلی: میرمحمدبن حسین حسنی سیفی قزوینی) خوشنویس صاحب سبک ایرانی. از مشهورترین نستعلیق‌نویسان، ملقب به عمادالملک و میر، که مقدمات علوم و خط را در قزوین آموخت و برای تکمیل خوشنویسی به تبریز نزد ملامحمدحسین تبریزی رفت؛ پس از سفر به عثمانی و حجاز در اصفهان سکنا گزید و در دربار شاه‌عباس مشغول به‌کار شد. هم‌دورۀ علی‌رضا عباسی (تبریزی) بود. بر اثر سعایت بدخواهان، به فرمان شاه‌عباس اول صفوی (حک: ۹۹۶ـ ۱۰۳۸ق) و به‌دست مقصودبیگ مسگر در ۶۳سالگی به‌قتل رسید و در مسجد مقصودبیگ، در دروازه طوقچی اصفهان، به‌خاک سپرده شد. مشهورترین شاگردان میرعماد عبارت بودند از نورالدین محمد لاهیجی، ملقب به «نورا»؛ عبدالرشید دیلمی، معروف به «رشیدا»؛ میرابراهیم ابوتراب، ملقب به «تُرابا»؛ عبدالجبار اصفهانی؛ محمدصادق خاتون‌آبادی؛ درویش عبدی بخارایی؛ ابراهیم بن عماد (پسرش) و دخترش گوهرشاد. شیوۀ او در خط نستعلیق شیوا‌ترین است؛ خفی را خوش و جلی را استوار و شیرین می‌نوشت. ده‌ها کتاب و رساله و قطعات نفیس از او در کتابخانه‌ها، موزه‌ها، و مجموعه‌های خصوصی در ایران و خارج از کشور نگهداری می‌شود. کتیبه‌ای به خط میرعماد در تکیۀ میر در تخت پولاد اصفهان هنوز پابرجاست. در پایانِ آثار میر بیشتر رقمِ (نام) عمادالحسنی دیده می‌شود، اما رقم‌هایی چون عماد، میرعماد، میرعماد حسنی، میرعماد حسنی قزوینی، و عمادالملک‌الحسنی نیز دیده می‌شود.