سنبل آبادی

سُنبُل‌آبادی

از گویش‌های منطقۀ قزوین که مردم روستای سنبل‌آباد، از روستاهای رودبار الموت، شهرستان قزوین بدان سخن می‌گویند. صامت‌ها همانند صامت‌های فارس است. مصوت‌های سنبل‌آبادی عبارت‌اند از: u o i e a، / ow/. صفت قبل از موصوف قرار می‌گیرد: zarde su «دامنۀ زرد». مضاف بعد از مضاف‌الیه می‌آید: menedas «دست من». پسوند جمع معمولاً /-an/ است. تغییرات آوایی عبارت‌اند از: تبدیل /-e/ پایانی به /-a/ vara «بره»، dara «دره»، در مورد اخیر با حذف تشدید است؛ تبدیل رشتۀ آوایی /-an/ به /-un/ در nun «نان»، تبدیل /r/ به /l/ تغییر /b/ به /v/ در sava «سبد»؛ تبدیل /o/ به /e/ در detar «دختر» verg «گرگ»؛ تبدیل /g/ به /v/ در verg؛ حذف صامت پایانی در برخی موارد مانند: das «دست»، ku «کوه»، sava «سَبَد»، تبدیل /e/ به /i/ در tirme «ترمه»، ki «که». هنگام صرف فعل ماضی مطلق از پیشوند فعلی -b استفاده می‌شود. امّا حال استمراری بدون استفاده از پیشوند فعلی، صرف می‌شود. zan «می‌زند»، bare «می‌برد»، nemone «نمی‌ماند»، gua «می‌گوید». برخی از واژگان سنبل‌آبادی: kow «کبود»، karme «تپاله»، hartekom «هر کدام»، kowl «کج»، guw «گاو»، kole «کوتاه»، esparz «طحال»، espi «سفید»، pas‌ «عقب»، seng «سنگ» و tif «تیغ/خار».