فیری
فِئْری (Fairey)
نخستین هواپیمای طراحی شده برای برخاستن از روی ناوهای هواپیمابر. اگرچه این هواپیما شناورهایی داشت، برای بلندشدن از روی عرشه از جک چرخدار استفاده میکرد، در دریا فرود میآمد، و با جرثقیل روی عرشه آورده میشد. ازجمله معدود فئری‌هایی که برای نیروی هوایی سلطنتی[۱] بریتانیا ساخته شد، بَتِل[۲]، بمب‌افکنی روز پرواز، سبک، دونفره، و تک‌بال بود. حداکثر سرعت آن به 385 کیلومتر در ساعت میرسید، اما ثابت شد که به سادگی هدف جنگنده‌های آلمانی قرار میگیرد. تعداد هواپیماهایی که در 1940 ساقط شدند به حدی بود که به سرعت از به کارگیری آن‌ها در خط مقدم صرف نظر شد. نام هواگردهای بریتانیایی که بیشتر هواپیماهایی آب‌نشین[۳] بودند و در هر دو جنگ جهانی، نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا آن‌ها را به‌کار گرفت. معروف‌ترین آن‌ها سوورد فیش[۴]، بمب‌افکن اژدر دوباله‌ای معروف به خورجین بود، زیرا همه چیز، ازجمله بمب، بمب زیرآبی، اژدر، مین، موشک، و حتی قایق نجات را حمل میکرد. اگرچه تا 1939 از لحاظ فنی از دور خارج شده بود، در سراسر جنگ جهانی دوم از آن استفاده شد، زیرا هیچ‌کدام از هواپیماهایی که قرار بود جانشین آن شوند، گستردگی کاربرد و سهولت نگهداری آن را نداشتند. نوعی فئری، با نام کامپانیا[۵]، در جنگ جهانی بسته به وظیفه‌ای که برعهده داشت تا 500 کیلوگرم بمب یا هشت موشک را حمل میکرد. آلباکور، هواپیمایی که قرار بود جانشین آن شود، هواپیمای دوبالة مدرن‌تری بود که کابین محصور و قدرت بیشتری داشت. این هواپیما از 1941 تا 1943 به خدمت گرفته شد و از آن پس، به صورت هواپیمایی آموزشی به‌کار رفت. جانشین آلباکور[۶]، باراکودا[۷] بود، هواپیمایی تک‌باله با توان رسیدن به سرعت 360 کیلومتر در ساعت و حمل 900 کیلوگرم بمب. این هواپیما تا حدی موفق بود، اما هرگز جای سوورد فیش را نگرفت.