رگه
رگه reggae
فُرم غالب موسیقی عامه‌پسند هند غربی در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ که مشخصه‌اش ضدضرب‌های مؤکد و خط باس برجسته است. اشعار رگه را بیشتر تحت عنوان راستافاریانیسم می‌شناسند. عمده‌ترین موسیقیدانان رگه عبارت‌اند از باب مارلی، لی اسکرچ پری (نوازنده و تهیه‌کننده)، و گروه اوهورو. رگه در کشور پادشاهی متحد، آفریقای جنوبی و نقاط دیگر جهان نیز محبوب است. سبک‌های مختلفی در رگه وجود دارد. رسم تکثیر تک‌آوازها و ورسیون رمیکس در طرفِ B نوار بیشتر معطوف به کاربرد این موسیقی در کلوب است و در این حالت مجریان می‌توانند به بخش بدون کلام از خودشان موسیقی اضافه کنند و درواقع به صورت بداهه بخوانند. یک سبک رگه‌‌رپ سریع وجود دارد که رگه نامیده می‌شود و در اواخر دهۀ ۱۹۹۰ پدید آمده است. متن اشعار رگه نیز همانند متن رپ گرایش به سمت موضوعات سیاسی‌ـ تاریخی، مسائل جنسی، و یا خشونت در گِتوهای نژادی دارد. کشور پادشاهی متحد بزرگترین بازار رگه، خارج از حوزۀ کارائیب است. در اواخر دهۀ ۱۹۷۰ شماری از گروه‌های متمایل به سبکِ رگه با رقبای جامائیکاییِ خود شروع به رقابت کردند. گروهِ UB۴۰ موسیقیِ ملایمتر و ملودیک‌تری تولید می‌کرد که در طول دهۀ ۱۹۸۰ و حتّی تا دهۀ ۱۹۹۰ محبوبیت خود را حفظ کرد. رگۀ این دهه که دیگر تحت تأثیر رپ قرار گرفته بود امّا در قالب موسیقی رقص به حیات خود ادامه می‌داد از این حکایت می‌کرد که محبوبیت رگه کاهش نیافته است و از این قابلیت برخوردار است که با دیگر فرم‌ها نیز ترکیب شود. علاوه بر این می‌باید به بازار گذشته‌گرایی اشاره کرد که نسبت به محصولاتِ دهۀ ۱۹۷۰، علاقۀ رو به افزایشی نشان می‌دهد؛ شاهد آن انتشار مجدد محصولات شرکت ضبط Blood & Fire است.