مارگارت اول
مارگارت اول (۱۳۵۳ـ۱۴۱۲م)(Margaret I)
(یا: مارگارت دانمارکی) حکمران دانمارک[۱] و ملکۀ دانمارک، نروژ و سوئد. در ۱۳۸۰م ملکه نروژ، در ۱۳۸۷م ملکۀ دانمارک و مدتی بعد ملکۀ سوئد شد. اتحاد این سه کشور، در پیمان کالمار[۲] (۱۳۹۷م) به رسمیت شناخته شد. مارگارت دخترِ والدمار چهارم[۳]، پادشاه دانمارک، بود. در ۱۰سالگی با شاه هوکون ششم[۴] پادشاه نروژ ازدواج کرد و پس از مرگ او در ۱۳۸۰م، ملکۀ آن کشور شد. او طرحی ریخت تا پسرش اولاف[۵] به پادشاهی دانمارک برگزیده شود و با مرگ پسرش در ۱۳۸۷م، خود بر تخت سلطنتِ دانمارک تکیه زد. مدتی بعد او با غلبه بر آلبرت اهلِ مکلنبورگ[۶]، پادشاه سوئد، تاج و تخت سوئد را نیز به دست آورد (۱۳۸۹م). مارگارت مجالس دانمارک، نروژ و سوئد را مجبور کرد تا نوۀ برادرش، اریک هفتم پومرانیایی (۱۳۸۲ـ۱۴۵۹م) را به عنوان شاه بپذیرند، اما در واقع آلت دست بود و فرمانروایی حقیقی در دست مارگارت ماند که مستبدانه حکومت می‌کرد.