آرنو (پسر)، آنتوان (۱۶۱۲ـ۱۶۹۴)
آرنو (پسر)، آنتوان (۱۶۱۲ـ۱۶۹۴)(Arnauld, Antoine)
(مشهور به «آرنوی بزرگ») متکلم و فیلسوف فرانسوی، پیرو آیین یانسن[۱]. در ۱۶۵۶، به‌سبب حملاتش به یسوعیان[۲]، از دانشگاه سوربون[۳] اخراج شد. پس از وقفه‌ای کوتاه در دورۀ صلحِ کلمنس نهم[۴]، اَلکساندر ششم بار دیگر آیین یانسن را محکوم کرد (۱۶۹۰م) و آرنو به هلند گریخت. در این کشور به مباحثاتی با یسوعیان، پروتستان[۵]ها، و نیکلا مالبرانش[۶] فیلسوف پرداخت. در ۱۶۶۲ منطق پور روایال[۷] را با همکاری نیکول[۸] نوشت، و در ۱۶۴۳ نگارش کتابِ در باب عشای مکرر[۹] او را ناگزیر به بیست سال زندگی در خفا کرد. پس از آن‌که آرنو نامه به یک دوک و همتا[۱۰] (۱۶۵۶) را، که حمله‌ای صریح به روش‌های یسوعیان بود، نوشت، پاسکال[۱۱] نامه‌های ولایتی[۱۲] (۱۶۵۶ـ۱۶۵۷) را منتشر کرد، اما نتوانست از اخراج او از سوربون جلوگیری کند. آرنو رساله‌ای دیگر در قالبِ نامه با عنوان نامۀ یک معلم سوربون به یک مقام بلندپایه[۱۳] نوشته است (۱۶۵۵). زمانی‌که پاپ کلمنس نهم حمله به آیین یانسن را متوقف کرد، آرنو از عزلت بیرون آمد و با استقبال گرم لوئی چهاردهم روبه‌رو شد. اعتقاد ابدی کلیسای کاتولیک به آیین عشای ربانی[۱۴] (۱۶۶۹ـ۱۶۷۶)، که با همکاری نیکول به نگارش درآمد، دفاعیۀ آرنو از اصل اعتقادی قلب ماهیت[۱۵] و حملۀ دیگری به عقاید کالوَن بود. ولی پیروی آرنو از عقاید کاتولیکی سنتی از صمیم قلب نبود و در زمان تبعید در هلند به آرای یانسن بازگشت. او کوچک‌ترین فرزند آنتوان آرنو[۱۶]ی پدر و برادر مادرْ آنژلیک دوسن مادلن[۱۷] بود.
- ↑ Jansenism
- ↑ jesuits
- ↑ Sorbonne
- ↑ Clement IX
- ↑ Protestant
- ↑ Nicholas Malebranche
- ↑ Logique de Port Royal
- ↑ Nicole
- ↑ De la frèquente communion
- ↑ Lettre à une duc et pair
- ↑ Pascal
- ↑ Lettres Provinciales
- ↑ Lettre d’un docteure de Sorbonne à une Personne de condition
- ↑ La Perpétuité de la foi de l’Eglise catholique sur l’Euchariste
- ↑ transubstantiation
- ↑ Antoine Arnauld
- ↑ La Mère Angélique de Saint-Madeleine