ارنست هیلگارد

ارنست هیلگارد (Ernest Hilgard)
زادروز	بِلِویل، ایلینوی 1904م
درگذشت	پالو آلتو، کالیفرنیا 2001م
ملیت	امریکایی
تحصیلات و محل تحصیل	مدرک کارشناسی مهندسی شیمی در 1924 از دانشگاه ایلینوی- دکترای روان شناسی در 1930 از دانشگاه ییل
شغل و تخصص اصلی	روان‌شناس
شغل و تخصص های دیگر	استاد دپارتمان روان‌شناسی دانشگاه استنفورد
فعالیت‌های مهم	شناخته شده برای نظریه‌اش موسوم به "ناظر پنهان" -پیشگام در مطالعۀ علمی هیپنوتیزم -تأسیس آزمایشگاه تحقیقات هیپنوتیزم در استنفورد
آثار	هیپنوتیزم در تسکین درد؛ آگاهی تقسیم شده؛ شرطی‌سازی و یادگیری؛ نظریه‌های یادگیری؛ زمینۀ روان‌شناسی اتکینسون و هیلگارد.
گروه مقاله	روانشناسی و روانپزشکی
پست تخصصی	از برجسته‌ترین رؤسای انجمن روان‌شناسی امریکا-عضو هیئت علمی دانشکدۀ استنفورد- رئیس دپارتمان روان‌شناسی-
خویشاوندان سرشناس	ژوزفین روهر، همسرش،(استاد روان‌پزشکی بالینی در استنفورد)
جوایز و افتخارات	در رتبۀ 29 بارزترین روان‌شناسان قرن بیستم- کسب جایزۀ نشان طلای بنیاد روان‌شناسی امریکا در 1978؛ دریافت جایزه از آکادمی ملی علوم در 1984 برای تحقیق علمی؛ عضو آکادمی هنر و علوم امریکایی در 1958؛ رئیس انجمن روان‌شناسی امریکا؛ رئیس مجلۀ روان‌شناس امریکایی.

ارنست هیلگارد

ارنست هیلگارد (1904-2001)   (Ernest Hilgard)

(با نام کامل: ارنست راپیکِت "جک" هیلگارد ؛ معروف به "جک" در بین دوستان و همکارانش) روان‌شناس امریکایی و استاد بازنشستۀ دپارتمان روان‌شناسی دانشگاه استنفورد از 1933. برای درک جامع خود از ایده‌های روان‌شناختی، شناخته شده بود. طبق آمار انجمن روان‌شناسی امریکا، که در سال 2002 منتشر شده، هیلگارد در رتبۀ 29 بارزترین روان‌شناسان قرن بیستم قرار گرفته است. او یکی از برجسته‌ترین رؤسای انجمن روان‌شناسی امریکا نیز بود.

در بِلِویل، ایلینوی متولد شد. او تنها پسر خانواده بود و دو خواهر داشت که یکی بزرگ‌تر و دیگری کوچک‌تر بودند. پدرش، جورج انگلمن هیلگارد پزشک بود و طی جنگ جهانی اول به خدمت ارتش درآمد. هیلگارد ابتدا به رشتۀ مهندسی گرایش پیدا کرد و مدرک کارشناسی مهندسی شیمی را در 1924 از دانشگاه ایلینوی در شَمپِین اوربانا گرفت. سپس تحصیلات تکمیلی خود را در ییل، جایی که او همسرش، ژوزفین روهر را دید، گذراند. اما بعد روان‌شناسی خواند و دکترای این رشته را در 1930 از دانشگاه ییل اخذ کرد. هیلگارد پس از اخذ مدرک دکترا، همراه با همسرش به غرب کالیفرنیا رفت، و در 1933 آن‌جا عضو هیئت علمی دانشکدۀ استنفورد شد. تا 1942، رئیس دپارتمان روان‌شناسی بود. از 1951 تا 1955، او به عنوان رئیس بخش فارغ‌التحصیلان استنفورد خدمت کرد و در 1969 بازنشسته شد.

برخی از جوایز و افتخارات دیگری که کسب کرده، به قرار زیر است: کسب جایزۀ نشان طلای بنیاد روان‌شناسی امریکا در 1978؛ دریافت جایزه از آکادمی ملی علوم در 1984 برای تحقیق علمی؛ عضو آکادمی هنر و علوم امریکایی در 1958؛ عضو آکادمی ملی علوم؛ عضو آکادمی ملی آموزش و پرورش و جامعۀ فلسفی امریکا؛ رئیس انجمن روان‌شناسی امریکا؛ و در 1991، رئیس مجلۀ روان‌شناس امریکایی.

او به طور خاص برای نظریه‌اش موسوم به "ناظر پنهان"  شناخته شده است که هنگام وقوع هیپنوتیزم در ذهن ایجاد می‌شود. هیلگارد بر این باور بود که هیپنوتیزم، حالتی مشخص و متمایز از هشیاری است. او می‌گفت که هیپنوتیزم باعث می‌شود یک حالت منفصل در آگاهی به وجود بیاید و معتقد بود که هیپنوتیزم در واقع جدا کردن قسمتی از هشیاری است. به اعتقاد او، همین قسمت جدا شده یا منفصل از هشیاری است که به تلقین‌های هیپنوتیزم کننده پاسخ می‌دهد. قسمت دیگر هشیاری، ناظر پنهان است که به فرایند و عملیات هیپنوتیزم کاری ندارد اما بر همهٔ کارهایی که انجام می‌شود، ساکت و صامت، نظارت می‌کند. در دهۀ 1950 بود که هیلگارد به عنوان پیشگام در مطالعۀ علمی هیپنوتیزم مطرح شد. او و همسرش، که استاد روان‌پزشکی بالینی در استنفورد (تا هنگام فوتش در 1989) بود، آزمایشگاه تحقیقات هیپنوتیزم در استنفورد را تأسیس کردند. همکاری این زن و شوهر منجر به انتشار کتاب‌های متعددی، از جمله هیپنوتیزم در تسکین درد (1975) و آگاهی تقسیم شده (1977) شد. تحقیقات آنان در مورد استفاده از هیپنوتیزم برای درمان سرطان در کودکان، سبب شد که از موسسۀ ملی سرطان کمک های مالی دریافت کنند (و نیز از سوی بنیاد فورد و موسسۀ ملی سلامت روان به کارشان بودجه تخصیص یابد). هیلگارد به عنوان رئیس انجمن بین‌المللی هیپنوتیزم در دهۀ 1970 خدمت می‌کرد. پیش از آن، هیپنوتیزم همچون پدیده‌ای مرموز و جادویی بود که روان‌شناسان آبرومند به مطالعه و تحقیق در خصوص آن نمی‌پرداختند – و موضوعی منحصر به جادوگران انگاشته می‌شد. هیلگارد به‌واقع علاقه‌مند بود که آن را تبدیل به موضوعی علمی و عینی کند. یکی از مهم‌ترین کارهایی که در این زمینه انجام داد، بسط و گسترش یک مقیاس سنجش برای ارزیابی عمق هیپنوتیزم بود- و یا این‌که چگونه افراد پذیرای هیپنوتیزم هستند. این مقیاس، که به مقیاس حساسیت هیپنوتیزمی استنفورد معروف است، هنوز هم استفاده می‌شود. این مقیاس به استاندارد‌سازی شیوه‌های تحقیق در خصوص هیپنوتیزم کمک کرده است. علاقۀ او به این موضوع در کتاب روان‌شناسی در امریکا (بررسی تاریخی) منعکس شده است. در آن زمان، استقبال بسیار خوبی از این کتاب شد. کتاب‌هایش حوزه‌های گسترده‌ای را در بر می‌گیرد، به‌ویژه حوزه‌های یادگیری، انگیزه و طی بخش دوم حرفه‌اش، هیپنوتیزم. هیلگارد علاوه بر کتاب‌هایی که دربارهٔ هیپنوتیزم نوشت، سه کتاب مهم نیز در خصوص موضوعاتی متفاوت نوشت: شرطی‌سازی و یادگیری (که تا سال ۱۹۶۰ کتاب مرجع برای بسیاری از کتابهای دیگر بود.)؛ نظریه‌های یادگیری (که با همکاری گوردون بوئر نوشت و کتاب مرجع برای بسیاری از کتاب‌های دیگر شد.) ؛ و زمینهٔ روان‌شناسی(این کتاب تا ویراست چهاردهم، "زمینهٔ روان‌شناسی" نام داشت. اما پس از درگذشت هیلگارد، آخرین و جدیدترین نسخه‌اش، که در ۲۰۰۹ به چاپ رسید، «زمینۀ روان‌شناسی اتکینسون و هیلگارد» نام گرفت.)

او علایق بسیار دیگری نیز خارج از محیط دانشگاه داشت. او در کمک به حقوق بشر سهیم بود. از جمله فعالیت‌های مدنی او، این بود که یکی از بنیانگذاران شرکت Palo Alto در دهۀ 1930 بود. پس از جنگ جهانی دوم، او در ایجاد یک دانشکدۀ پرستاری در استنفورد برای کمک به دانش‌آموزان متأهلی که از جنگ بازگشته بودند، بسیار مؤثر بود. او در 1946 عضو مأمور آموزشی به ژاپن به منظور کمک به تغییرات پس از جنگ در نظام آموزشی آن کشور بود.

ارنست هیلگارد در 97 سالگی به علت ایست قلبی در منزلش در پالو آلتو، کالیفرنیا درگذشت.

 

منابع:

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Ernest_Hilgard

https://www.apa.org/about/governance/president/bio-ernest-hilgard

https://link.springer.com/referenceworkentry/10.1007%2F978-1-4419-0463-8_353

https://psychology.jrank.org/pages/304/Ernest-R-Hilgard.html

https://www.nytimes.com/2001/11/03/us/ernest-r-hilgard-leader-in-study-of-hypnosis-dies-at-97.html

https://www.goodreads.com/author/list/400412.Ernest_R_Hilgard

 

---