بهبهانی، سید عبدالله (نجف ۱۲۶۰ـ تهران ۱۳۲۸ق)
بِهبهانی، سیّد عبدالله (نجف ۱۲۶۰ـ تهران ۱۳۲۸ق)
مجتهد و از رهبران مشهور نهضت مشروطیت ایران. سید عبدالله فرزند سید اسماعیل بن سید نصرالله بلادی بود و پس از تکمیل تحصیلات خود به ایران آمد و جانشین پدر شد. در علوم شرعی، به‌ویژه فقه، از سرآمدان روزگار خویش و بهبهانی از مخالفان سرسخت عین‌الدوله بود. بهبهانی در۱۳۲۳ق تنبیه مسیو نُوز، وزیر بلژیکی گمرکات، و اخراج وی را از کشور خواستار شد. او همچنین همراه سید محمد طباطبایی و مردم، در اعتراض به استبداد عین‌الدوله، در حرم حضرت عبدالعظیم (ع) تحصن کرد. چندی بعد درپی کارشکنی‌های عین‌الدوله در تأسیس عدالتخانه، بهبهانی به همراه بسیاری از علما و مردم به قم مهاجرت کرد، اما پس از صدور فرمان مشروطیت به تهران بازگشت. در نخستین دورۀ مجلس شورای ملی نمایندۀ مردم تهران بود و پس از واقعۀ به‌توپ‌بستن مجلس دستگیر و به عتبات تبعید شد، اما پس از فتح تهران به‌دست مجاهدین، بار دیگر به تهران بازگشت. در مجلس دوم سِمت رسمی نداشت، اما از گروه اعتدالیون مجلس حمایت و بر شرعی‌بودن قوانین مجلس تأکید می‌کرد. بهبهانی را سرانجام افرادی ناشناس در خانۀ او به‌قتل رساندند. جنازۀ او را به نجف بردند و به خاک سپردند. از وی ۲۵ رسالۀ فقهی به‌جا مانده است.