عکس برداری هوایی
عکس‌برداری هوایی (aerial photography)
اسلوب عکاسی از سطح زمین، مشخصات جوی، یا آب‌های کرۀ زمین[۱]، با استفاده از دوربین‌های نصب‌شده در هواپیما، موشک، یا ماهواره[۲]های موجود در مدار زمین، و یا دیگر فضاپیماها. برای ترسیم نقشه از مشخصات کرۀ زمین، عکس‌های هوایی را معمولاً به‌گونه‌ای برمی‌دارند که در مجموعه‌‌ای با یکدیگر هم‌پوشانی داشته باشند؛ این عکس‌ها در فضاپیماهایی تهیه می‌شوند که از الگوی پرواز برنامه‌ریزی‌شده، و ارتفاع مشخص و ثابتی تبعیت می‌کنند. هر عکس که تصویری از یک ناحیه است، چندین نقطۀ کنترل را دربر می‌گیرد؛ محل هریک از این نقاط از طریق تکنیک‌های نقشه‌برداریِ زمینی تعیین می‌شود. اسلوبی مشهور به فتوگرامتری[۳] ـ نمایش هم‌زمان برداشت‌های هم‌پوشانی‌شده ـ تهیۀ نقشه‌های خطی یا ماکت‌های سه‌بعدی از سطح عکس‌برداری‌شدۀ زمین را میسّر می‌سازد. اطلاعات ارزشمندِ ضروری برای موضع‌نگاری[۴]، زمین‌شناسی[۵]، آب‌شناسی[۶]، پوشش گیاهی و خاکی، هواشناسی[۷]، جریان‌های اقیانوسی، و منابع ماهیگیری، با بهره‌گیری از فناوری ماهواره‌ای و تعبیر و تفسیر اهل فن، قابل حصول است. تصویرِ نمای ظاهری ابرها که از طریق ماهوارههای مدار زمین به‌دست می‌آید، در پیش‌بینی هوا عاملی مؤثر است. نیز عکس‌برداری هوایی در شناسایی و اکتشافات نظامی، و جمع‌آوری اطلاعات نقش اساسی دارد.