ابوالمحاسن وزیر
ابوالمحاسِن وزیر (نیشابور ۴۵۹ـ سرخس ۵۱۵ق)
(ملقب به شهاب‌الاسلام و شهاب‌الدین) از وزرا و رجال دینی عهد سلجوقیان. فرزند علی بن اسحاق و برادرزادۀ خواجه نظام‌‌الملک طوسی و از رؤسای دینی نیشابور و پیرو امام‌الحرمین عبدالملک جوینی بود. پس از صدرالدین وزیر، سلطان سنجر سلجوقی وی را بر منصب وزارت نشاند (۵۱۱ق). ابوالمحاسن در دورۀ وزارت خود، براساس احکام شرع فتوی می‌داد. امیر معزی شاعر وی را در قصایدی ستوده است.