احمد بن ابی الحواری (دمشق ۱۶۴ـ۲۳۰ق)
احمد بن ابی‌الحَواری (دمشق ۱۶۴ـ۲۳۰ق)
از بزرگان صوفیه و مشایخ. پدرش میمون، برادرش محمد و فرزندش عبدالله، اگرچه هیچ‌کدام به شهرت او نرسیدند، اما هرسه درشمار زاهدان بودند، به ویژه برادرش که او را هم‌سنگ این برادر دانسته‌اند. در متون عرفانی از زهد همسر او نیز سخن گفته‌اند. احمد، در طریقت، دست ارادت به ابوسلیمان دارانی داد، و در این مسیر، از تبعیت عجیب او از دارانی، حکایتی نیز آورده‌اند. جز او بسیاری از دیگر مشایخ، همچون سفیان بن عینیه و مروان فزاری، را نیز درک کرد. مقام او در میان مشایخ شام چنان بود که نه تنها شامیان که جنید نیز او را ریحانة‌الشام خواند. از او اشاراتی، بیشتر زاهدانه تا عارفانه، به یادگار مانده است.