اخوت
اُخُوَّت
(در لغت به‌معنی برادری) اصطلاحی عرفانی و از ارکان سلوک صوفیان. مشایخِ شماری از فرقه‌ها، از دیرباز، میان هر دو سالکی که تحت تربیت یکی از دو دسته اسماء جلالیه، یا جمالیّۀ (← اسماء‌الحسنی) حضرت حق باشند، و از این‌رو، تربیتی هم‌سو را بپذیرند، اخوّت برقرار می‌کرده‌اند. بدین‌ترتیب برادران از واردات خود با یکدیگر سخن می‌داشتند و در سیر، به کمک یکدیگر می‌شتافتند. همین اصطلاح، با معنی‌ای دیگر در میان فتیان و اهل فتّوت نیز به‌کار می‌رفته است.