ارتفاع (منطق)
ارتفاع (منطق)
(در لغت به معنای بلندی، بلندشدن) در اصطلاح منطق، برخاستن و سلب‌شدن و رفع و نفی‌شدن، در برابر اجتماع؛ و آن چنان است که دو محمول متناقض از موضوعی سلب گردند. مثلاً قضیۀ «موجود نه مادی است نه مجرد»، به معنی ارتفاع دو امر متناقض است که در منطق نظری مردود شمرده شده و گاه از آن به «طرد شقّ ثالث» یا دقیق‌تر «منع خُلوّ» تعبیر می‌کنند، زیرا یکی از اصول منطق نظری، اصل «عدم ارتفاع نقیضان» یا امتناع ارتفاع نقیضین است که اصلی خدشه‌ناپذیر به‌شمار می‌آید.