میرزا ابوالفضل گلپایگانی

میرزا ابوالفضل گلپایگانی (ح1267 - 1337ق)

از رؤسا و فضلای معروف بهائیان، پسر میرزا محمد رضا مجتهد. در 1260ق در گلپایگان متولد شد. از زادگاهش به تهران رفت. در مدرسۀ مادر شاه در ارک حجره ای داشت و از طلاب سرشناس بود. در 1293ق و پس از ملاقات با فاضل قائینی و چند تن دیگر، در 33 سالگی بهایی شد. به این ترتیب، او که پیش‌تر از جمله مبلغان دین اسلام بود، مبلغ فرقۀ بهائیت شد و به تبلیغ آن پرداخت. او از طرف حسینعلی بهاء و پس از او، عباس افندی، مأمور نوشتن کتاب‌های استدلالی شد. کتاب‌های کشف‌الغطاء و دُرر بهیّه، حجج بهیّه، برهان لامع، رساله ایوبیّه و رساله اسکندریّه را در حمایت از مرام بهایى نوشت. کتاب "فرائد" او را مفصل‌ترین و بالاترین کتاب استدلالى و نظرى بهائیّه مى‌دانند. او در آن کتاب، آیات قرآن و روایات اسلامی را تحریف و تأویل کرده است.

میرزا ابوالفضل گلپایگانی در مصر به "شیخ ابوالفضائل الایرانی الجر بادقانی" معروف بود. او سرانجام در 1332ق، در 72 سالگى در مصر درگذشت.