استقامت
اِسْتِقامَت
(در لغت به‌معنی ایستادن، ایستادگی، پایداری) در اصطلاح عرفان، گردن‌نهادن به تمامی اوامر، و روی‌برتافتن از تمامی نواهی. واضح است که گذشته از اوامر و نواهیِ عام شریعت، سلوک در هر منزل، مقتضیِ امر و نهی خاصی است، و این اوامر و نواهی، به نسبت مرتبۀ سالک و سلوکش، کمال و تشدید می‌یابد. از این‌رو، عارفان از استقامت عموم، استقامت خواص و استقامتِ خواصّ خواص سخن گفته‌اند. به‌نظر اینان، درنظر نیاوردن استقامت، که تنها در مرتبۀ اتحاد و فنا حاصل می‌شود، برترین نوع استقامت است.