طارق عزیز
طارِق عَزیز (۱۹۳۶)
(نام اصلی: میخائیل یوحنا[۱]) سیاستمدار عراقی، از ۱۹۷۹ معاون نخست‌وزیر، و از ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۱ وزیر خارجۀ آن کشور. طارق عزیز که دست راست صدام حسین و شریک‌جرم او در همۀ جنایاتش بود، به وی وفادار ماند. پس از ۱۹۸۳، به‌ویژه در طی جنگ خلیج‌فارس، سخنگوی اصلی سیاست عراق در سطح بین‌المللی بود. در ۱۹۸۳، از مصر دیدار کرد و این نخستین تماس رسمی دو کشور از ۱۹۷۸ بود. در تابستان ۱۹۹۰، هدایت سیاست عراق در زمینۀ ارعاب هم‌پیمانان سرسخت آن کشور را برعهده داشت، که تهاجم به کویت در اوت همان سال از نتایج آن بود. طارق عزیز در دورۀ تصّدی وزارت خارجۀ عراق کوشید تا دیپلماسی سیاسی عراق را به مسیرعادی خود بازگرداند. او عهده‌دار مشاغل گوناگونی در عرصۀ خبرنگاری و روزنامه‌نگاری بود و پس از آن که حزب بعث صدام حسین در ۱۹۶۹ قدرت را به‌دست گرفت در صحنۀ سیاست عراق جایگاه مهمی یافت، و از نظریه‌پردازان[۲] پیشرو حزب شد و در ۱۹۷۴ تصّدی وزارت اطلاعات را برعهده گرفت. در ۱۹۷۷، به عضویت رهبری منطقه‌ای حزب بعث درآمد. در ۱۹۷۹، به معاونت نخست‌وزیری عراق رسید، و در فاصلۀ ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۱ وزیر خارجۀ آن کشور بود. علت اصلی تعیین طارق عزیز برای تصّدی چنین مناصب عالیه‌ای، فعالیت زیرزمینی او به نفع حزب سوسیالیست بعث عرب پیش از پیروزی انقلاب بود که طی آن با صدام حسین آشنا شد و سپس در دهۀ ۱۹۵۰ به عضویت واحد نظامی بعث درآمد. طارق عزیز در خانواده‌ای مسیحی در نزدیکی شهر موصل واقع در شمال عراق به‌دنیا آمد. زمانی‌که هنوز نوجوان بود خانواده‌اش به بغداد نقل مکان کردند و او در دانشکدۀ هنرهای زیبای بغداد به تحصیل ادبیات انگلیسی پرداخت. در جنگ دوم خلیج فارس به اسارت درآمد و از آن پس در زندانِ رژیم جدید عراق به‌سر برده است.