مانیانی، آنا (۱۹۰۸ـ۱۹۷۳)
| لوئی مال Louis Malle | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۳۲م |
| درگذشت | ۱۹۹۵م |
| ملیت | فرانسوی |
| شغل و تخصص اصلی | کارگردان |
| آثار | آتش گورستان (زمانی برای زیستن و زمانی برای مردن) (۱۹۶۳)، آتلانتیک سیتی (۱۹۸۰)، و خسارت (۱۹۹۳)، عشاق (۱۹۵۸)، و زازی در مترو (۱۹۶۱) |
| گروه مقاله | سینما |
مانیانی، آنا (۱۹۰۸ـ۱۹۷۳)(Magnani, Anna)
هنرپیشه ایتالیایی. از مادری ایتالیایی و پدری مصری در اسکندریه[۱] زاده شد. در آکادمی هنرهای نمایشی[۲] رُم به‌تحصیل پرداخت. ابتدا در کلوب‌های شبانه به خوانندگی می‌پرداخت. در همین دوران، پسر یک سال و نیمه‌اش به فلج اطفال مبتلا شد. مانیانی در فیلم‌های متفاوتی بازی کرد، همچون ترزا ونردی[۳] (۱۹۴۱)، اثر ویتوریو دسیکا[۴]؛ رم شهر بی‌دفاع[۵] (۱۹۴۵) که موجب شهرت بین‌المللی وی شد، ساختۀ روبرتو روسّلّینی[۶]؛ مامارُما[۷] (۱۹۶۲)، از پیِر پائولو پازولینی[۸]، و روم (۱۹۷۲)، ساختۀ فدریکو فلینی[۹]. مانیانی به سبب استعدادش در بازی طبیعی و نزدیک به زندگی روزمره، ستایش شده است. روسلینی از مهم‌ترین طرفداران وی بود و تنسی ویلیامز نیز، چنان به بازی وی علاقه‌مند بود که شخصیت اصلی در نمایش خالکوبی گل رز[۱۰] را از ابتدا برای وی نوشت. با این حال از آن‌جا که مانیانی به زبان انگلیسی مسلط نبود، از پذیرش این نقش سر باز زد. با این حال، چند سال بعد و با بهبود توانایی مکالمه به انگلیسی، در اقتباس سینمایی از این نمایشنامه به کارگردانی دانیل مان[۱۱] بازی کرد و تبدیل به اولین ایتالیایی شد که اسکار بهترین بازیگر را به خانه می‌برد.