ماکاویف، دوشان (۱۹۳۲)
| لوئی مال Louis Malle | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۳۲م |
| درگذشت | ۱۹۹۵م |
| ملیت | فرانسوی |
| شغل و تخصص اصلی | کارگردان |
| آثار | آتش گورستان (زمانی برای زیستن و زمانی برای مردن) (۱۹۶۳)، آتلانتیک سیتی (۱۹۸۰)، و خسارت (۱۹۹۳)، عشاق (۱۹۵۸)، و زازی در مترو (۱۹۶۱) |
| گروه مقاله | سینما |
ماکاوِیِف، دوشان (۱۹۳۲-2019)(Makavejev, Dusan)
کارگردان سینما، اهل یوگسلاوی. نخستین فیلم بلند او انسان پرنده نیست[۱] (۱۹۶۶) بود، و سپس فیلم موفق تراژدی تلفنچی[۲] (۱۹۶۷) را ساخت. تجربه‌های او با کولاژ روایی در فیلم واکنش واسرمان: اسرار ارگانیسم[۳] (۱۹۷۱) ادامه یافت و همین فیلم بود که سرانجام او را به‌شهرت رساند. ماکاویِف در رشتۀ روان‌شناسی درس خواند، مدتی به نقدنویسی و کارگردانی تئاتر پرداخت، و سپس چندین فیلم مستند برای شرکت زاگرب فیلم[۴] ساخت و مجموعه‌ای از مقالاتش را منتشر کرد؛ همچنین معصومیتِ در خطر (ناآگاهی محض)[۵] (۱۹۶۸) را ساخت و در فیلمِ دلچسب[۶] (۱۹۷۴) که طنزی سیاسی و روایت‌هایی چندگانه دارد، تجربه‌هایی کسب کرد. بسیاری از فیلم‌هایش به مطالعه در روابط جنسی و ساختارهای اجتماعی می‌پردازد. از دیگر فیلم‌های اوست: مونته‌نگرو[۷] (۱۹۸۱)، بچۀ کوکاکولا[۸] (۱۹۸۵)، بیانیه[۹] (۱۹۸۹)، ضعف روحی[۱۰] (۱۹۹۴)، و دختران دانمارکی همه‌چیز را نشان می‌دهند[۱۱] (۱۹۹۶).