شیخ عباس تهرانی

شیخ عباس تهرانی (تهران 1309- قم 1385ق)

(شیخ عباس تهرانی/طهرانی؛ متخلص به منزوی) استاد برجستۀ اخلاق و از اساتید معاصر حوزۀ علمیۀ قم.

پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی در زادگاهش، به تحصیل علوم دینی و حوزوی پرداخت و دروس مقدماتی و سطوح را فرا گرفت. او در تهران از درس سید محمد تنکابنی و برخی اساتید دیگر بهره برد. سپس در 1337ق، برای ادامه تحصیل به نجف اشرف مهاجرت کرد.

اگرچه مدت اقامتش در نجف کوتاه بود، اما توانست از محضر اساتید بزرگ و اسطورۀ فقه و اصول در آن دیار، میرزا حسین نائینی، آقا ضیاءالدین عراقی و شیخ اسماعیل محلاتی استفاده کند و با مبانی فقهی و اصولی آنان آشنا شود.

در 1339ق، به ایران بازگشت و برای استفاده از محضر حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی، به اراک رفت و از جمله شاگردان ممتاز و برجستۀ ایشان شد.

در 1340ق که استادش حائری یزدی از اراک به قم مهاجرت و حوزۀ علمیۀ قم را تأسیس کرد، او نیز همراه با دیگر اصحاب و شاگردان استاد، به قم رفت و تا زمان فوت حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی در 1355ق، از کلاس درس او بهره برد.

شیخ عباس تهرانی توجه خاصی به تدریس و تربیت طلاب داشت و از اساتید مهم معقول و منقول به شمار می رفت.

او از حدود 1370ق تا پایان عمرش، بنا به تقاضای آیت اللّه سید محمد حجت کوه کمره ای، روزهای جمعه در کتابخانۀ مدرسۀ حجتیه، برای طلاب جلسۀ درس اخلاق و عقاید و نیز دعای ندبه برگزار می کرد.

آیت‌الله شیخ عباس تهرانی، سرانجام در 1385ق (1345ش) درگذشت و پیکرش پس از تشییع، در حرم حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد.