محمدرضا دلپاک
محمدرضا دلپاک (تهران 30 تیر 1343ش- )
صدابردار و صداگذار ایرانی فیلم. با دریافت 10 سیمرغ بلورین بهترین صداگذاری و میکس صدای فیلم، رکوردار این رشته در سینمای ایران است. محمدرضا دلپاک علاوه بر فیلم‌های سینمایی، تاکنون برای ده‌ها فیلم مستند نیز طراحی صدا و صداگذاری کرده، که علاوه بر کارگردانان صاحب‌نامی چون کامران شیردل، منوچهر طیاب و رخشان بنی‌اعتماد، با جوانان نیز در این زمینه همکاری داشته است. دلپاک صدابرداری را با دو فیلم گلهای داوودی (1363) و پاییزان (1366) (هردو ساختۀ رسول صدرعاملی) و صداگذاری را از سال‌های 1369 و ۱۳۷۰ با فیلم‌های خون‌بس (ناصر غلامرضایی) و دلشدگان (علی حاتمی) آغاز کرده است. وی طی چهاردهه فعالیت در سینمای ایران صدابرداری، طراحی صدا و صداگذاری بسیاری از فیلم‌های شاخص این سال‌ها را انجام داده است. آثاری چون هیولای درون، ای ایران، سگ‌کشی، گیلانه، روز واقعه، طعم گیلاس، میکس، یک بوس کوچولو، دربارۀ الی، جدایی نادر از سیمین و فروشنده. دلپاک عضو انجمن صدابرداران سينمای ايران و نايب ریيس انجمن صدابرداران است. همچنین از فعالیت‌های دیگر او به تدریس صدا و سينما در موسسۀ فرهنگی هنری سورۀ تهران و اصفهان، كانون سينماگران جوان و مدرسۀ فیلمسازی هیلاج و کارنامۀ تهران می‌توان اشاره کرد. محمدرضا دلپاک دارندۀ نشان درجۀ یک هنری (معادل دکتری) و از سال ۲۰۱۶م عضو آکادمی اسکار است.
دلپاک فعالیت حرفه‌ای را از سال 1358 به عنوان مسئول امور فنی صدای فیلم زنده باد (ساختۀ خسرو سینایی) شروع کرد و پس از آن تا اواخر دهۀ 1360 با همین سمت و صدابردار استودیو یا صحنه در تولید فیلم‌هایی چون هیولای درون (خسرو سینایی)، دادشاه (حبیب کاووش)، پیک جنگل (حسن هدایت)، ای ایران (داریوش مهرجویی)، میرزا کوچک‌خان و سردار جنگل (هردو ساختۀ امیر قویدل)، اتوبوس (یدالله صمدی)، پردۀ آخر (واروژ کریم‌مسیحی)، دو نفر و نصفی (یدالله صمدی) و... مشارکت کرد و با پایان این دوره (از سال‌های 1369 و 1370) به صورت حرفه‌ای و منحصراً به کارهای صداگذاری، ترکیب و طراحی صدا روی آورد. حاصل فعالیت این دورۀ حدوداً سی سالۀ اخیر دریافت جوایز پرشماری‌ست که به برخی از آنها اشاره می‌کنیم.