قنوت

قُنوت
(در لغت به‌معنی اطاعت، خشوع، ورع و دعا) عملی که در رکعت دوم نمازهای یومیه، پس از قرائت حمد و سوره، نمازگزار دست‌هایش را به محاذات صورت بالا می‌برد و دعا می‌خواند. مستحب است انگشتان، جز انگشت ابهام، بسته باشند. در قنوت دعاهای مخصوصی نیز وارد شده است. ابن ابی‌عقیل عقیده داشت که قنوت در نماز واجب است و اگر کسی آن را عمداً ترک کند نماز او باطل خواهد بود. شیخ صدوق معتقد بود که قنوت را می‌توان به فارسی نیز خواند. اکثر فقها قنوت را از مستحبات نماز می‌دانند.