اشتقاق

اِشتِقاق

در اصطلاح دستور زبان، پیوستن یک کلمه با پسوند، پیشوند و تکواژها و عناصر غیرمستقل زبان، به‌‌منظور ساختن کلمه‌ای جدید.

هستۀ مشتق چه بسا بُن فعل باشد، مثلِ «روش، گویا، رونده» و ممکن است اسم یا صفت باشد، مثلِ «ستمگر، کارگاه». وندهای کلمۀ مشتق اشتقاقی‌اند. مثلِ پیشوندهایِ «نا، بی، هم» و پسوندهایِ «گار، ش و ی نسبی و لیاقت» در کلمات مشتقِ «نادان، بی‌خرد، همکلاس، آموزگار، خودش، درسی، خوردنی».