صحو بعدالمحو

صَحْوِ بعدَالمَحْو

اصطلاحی عرفانی. بازگشت خواص احساسی موجود زنده را به سالک پس از آن‌که بر‌ اثر ورود واردی قوی، به حالت محو و بی‌احساسی دچار شده باشد، صحو بعدالمحو می‌خوانند. حالت محو که بر‌ اثر آن، سالک از احساسات معمول خود عاری می‌شود، تنها برای شماری از عارفان در بعضی از حالات دست می‌دهد، و بازگشت حالت طبیعی به آنان، که گاه تا چند ماه به‌طول انجامیده است، صحو بعدالمحو، و زمانِ عرضۀ معارفِ تحصیل‌شده در دورۀ محو است. برترین صحو بعد از محو، صَحْوُالمُفیق است که تنها برای پیامبر اکرم (ص) و وارثان بالاختصاص ایشان حاصل شده است. نیز ← سُکر