راضی عباسی
راضی عباسی (۲۹۷ـ۳۲۹ق)
| راضی عباسی | |
|---|---|
| زادروز |
۲۹۷ق |
| درگذشت | ۳۲۹ق |
| شغل و تخصص اصلی | فرمانروا |
| لقب | الراضی بالله |
| گروه مقاله | دین اسلام |
| خویشاوندان سرشناس | مقتدر (پدر) |
(نام کامل وی: ابو العباس محمد بن المقتدر بالله ابن المعتضد بالله ابن طلحة بن المتوکل علی‌الله) شهرت اَبوالعَباس احمد، ملقب به الرّاضی بالله[۱] به معنی «خشنود به خدا»، بیستمین خلیفۀ عباسی (حک: ۳۲۲ـ۳۲۹ق). راضی پسر مقتدر بود و پس از قاهر به خلافت رسید. خلافت او مصادف با دورانی بود که خلافت به سستی گراییده و جز اسمی از خلیفه در بغداد باقی نمانده بود. بخش‌های وسیعی از ایران در اختیار آل‌بویه، خراسان و ماوراءالنهر در دست سامانیان، مصر و شام در اختیار اَخشیدیان، مغرب و افریقیه (تونس) تحت حاکمیت فاطمیان، و اندلس در دست امویان بود. عراق و حجاز هم محل تاخت و تاز قرامطه شده بود. راضی خلیفه‌ای ادیب و فاضل بود و در ابتدای خلافت خود، وزارت را به ابن مُقْلِه، خطاط نامی، داد. هرچند بعدها وی را کنار گذاشت و به زندان افکند و خود بازیچۀ وزرای بعدی خود ابن رائق و بَجْکَم شد. دِرْهَمِ راضویه نیز منسوب به اوست.
- ↑ al-Radi bi'llah