پرایر، ریچارد (۱۹۴۰)
| کورنل وایلد Cornel Wilde | |
|---|---|
| زادروز |
نیویورک ۱۹۱۵م |
| درگذشت | ۱۹۸۹م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر و کارگردان |
| آثار | طعمۀ برهنه (۱۹۶۶)، ساحل سرخ (۱۹۶۷)، و نابودی علفزار (۱۹۷۰) |
| گروه مقاله | سینما |
پِرایِر، ریچارْد (۱۹۴۰-2005)(Pryor, Richard)
کمدین، بازیگر، و فیلم‌نامه‌نویس امریکایی. تک‌گویی‌های شخصیت‌هایی که او نقش آنان را بازی می‌کند، مملو از ناسزاگویی است و بر سالوس‌های نژادی و اجتماعی تأکید می‌کند. با جین وایلدر[۱] (۱۹۳۵ـ ) در چندین کمدی موسوم به «دوست و رفیقی»، ازجمله سیلور استریک[۲] (۱۹۷۶) و جنون زندان[۳] (۱۹۸۰)، هم‌بازی بوده است. البته موفقیت پرایر در سینما هیچ‌گاه به پای توفیق برنامه‌های کمدی‌اش نرسیده است؛ ریچارد پرایر ـ کنسرت زنده[۴] (۱۹۷۹) و ریچارد پرایر ـ برنامۀ زنده در سانست استریپ[۵] (۱۹۸۲) دو مورد از این برنامه‌های زندۀ فیلم شده‌اند. نخستین بازی به یادماندنی‌اش در فیلم بانو آواز بلوز می‌خواند[۶] (۱۹۷۲) بود و پس از آن در فیلم‌های شنبه شب در بالای شهر[۷] (۱۹۷۴)، ماشین‌شویی[۸] (۱۹۷۶)، و سوپرمن ۳[۹] (۱۹۸۳) ایفای نقش کرد. همچنین کارگردان دو فیلم بوده است: ریچارد پرایر حیّ و حاضر[۱۰] (۱۹۸۳)، یکی از چهار برنامۀ زنده‌اش که به فیلم درآمده، و فیلم رقاصِ جو جو، زندگیت صدایت می‌زند[۱۱] (۱۹۸۶)، که تقریباً شرح حال زندگی خود اوست. پرایر از سرشناس‌ترین کمدین‌های نسل خویش است و در بازی‌هایش از زندگی پرنشیب‌وفراز خود، مانند حملۀ قلبی و مصرف مواد مخدر و درگیری‌های موقت با پلیس، الهام می‌گیرد. برای آلبوم‌های کمدی‌اش برندۀ چندین جایزۀ گِرَمی[۱۲] شد. در اواسط دهۀ ۱۹۶۰ نویسندۀ برنامه‌های تلویزیونی بود، و با همکاری مِل بروکس[۱۳] فیلم‌نامۀ فیلم زین‌های شعله‌ور[۱۴] (۱۹۷۴) را نوشته است.