هرون، رونالد جیمز (۱۹۳۰-۱۹۹۴)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
نسخهٔ تاریخ ‏۲۱ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۵۲ توسط Nazanin (بحث | مشارکت‌ها)
کورنل وایلد
Cornel Wilde
زادروز نیویورک ۱۹۱۵م
درگذشت ۱۹۸۹م
ملیت امریکایی
شغل و تخصص اصلی بازیگر و کارگردان
آثار طعمۀ برهنه (۱۹۶۶)، ساحل سرخ (۱۹۶۷)، و نابودی علفزار (۱۹۷۰)
گروه مقاله سینما

هِرون، رونالد جِیْمز (۱۹۳۰-۱۹۹۴)(Herron, Ron(ald James))

معمار انگلیسی و عضو مؤسس آرچی‌گرام[۱]، گروهی ساختارشکن در معماری دهۀ ۱۹۶۰. او شهر متحرک[۲] را که شهری سوار بر چرخ بود، با همۀ سیستم‌های تنظیم محیط و ملهم از کاوش‌های فضایی طراحی کرد. شهر متحرک نماد فناوری و تحرک شد. طرحی از هرون به نام واحه[۳] (۱۹۶۸) الهام‌بخش طراح مرکز پمپیدو[۴] در پاریس بود. دست‌اندرکاران حرفۀ معماری گروه آرچی‌گرام را ریشخند می‌کردند، زیرا هرگز چیزی نساخت، اما هدف آن کاوش دربارۀ ایدۀ معماری تقریباً امکان‌پذیر بود. هرون همکاری با این گروه را ادامه داد و در عین حال در عرصۀ معماری حرفه‌ای متداول نیز فعال بود. یکی از ساختمان‌هایی که او ساخت ادارۀ مرکزی شرکت طراحی خیال و سازه‌های بافتی[۵] در ژاپن بود که برندۀ جایزه شد. هرون در لندن به‌دنیا آمد و نقشه‌کشی فنی را در دانشکدۀ ساختمان بریکستون[۶] آموخت. پس از انجام خدمت سربازی در آلمان، در کلاس‌های شبانۀ دانشکدۀ بریکستون در رشتۀ معماری ثبت نام کرد و در ۱۹۵۴ در شورای ایالتی لندن[۷] مشغول به‌کار شد. پس از آشنایی با وارن چاک[۸]، به اتفاق او در فناوری و فرهنگ مردم امریکا به کاوش پرداخت و در مسابقات معماری شرکت کرد. در ۱۹۶۱ تئو کراسبی[۹] شغل قائم‌مقام معمار را در پروژۀ عظیم بازسازی میدان یوستون[۱۰] به هرون پیشنهاد کرد. هرون کسانی چون چاک و دنیس کرامپتون[۱۱] از شورای ایالتی لندن، پیتر کوک[۱۲]، مایک وِب[۱۳]، و دیوید گرین[۱۴] را به همکاری دعوت کرد. این شش تن نمایشگاه شهر زنده[۱۵] را در ۱۹۶۳ در انستیتو هنرهای معاصر[۱۶] لندن برگزار کردند و نام آرچی‌گرام را برای خود برگزیدند. وقتی آرچی‌گرام در مسابقه‌ای برای طراحی یک مجتمع تفریحی در مونت کارلو[۱۷] برنده شد، هرون به همراه کوک و کرامپتون در ۱۹۷۰، شرکت معماران آرچی‌گرام[۱۸] را تأسیس کردند. از ۱۹۶۵ به بعد، هرون در دانشکدۀ انجمن معماری[۱۹] لندن به تدریس پرداخت و در ۱۹۶۸ نیز در دانشگاه کالیفرنیا در لوس‌آنجلس تدریس کرد. در ۱۹۹۳ استاد معماری دانشگاه ایست لندن[۲۰] شد. دستاورد دیگر او مروری بر مکاتب معماری چینی برای مؤسسۀ سلطنتی معماران بریتانیا[۲۱] است. آثار او در صدها نشریۀ معماری و در نمایشگاه‌های متعدد ارائه شده است.

 


  1. Archigram
  2. Walking City
  3. Oasis
  4. Pompidou Centre
  5. Imagination and fabric structures
  6. Brixton School of Building
  7. London County Council
  8. Warren Chalk
  9. Theo Crosby
  10. Euston Square
  11. Dennis Crompton
  12. Peter Cook
  13. Mike Webb
  14. David Greene
  15. Living City
  16. (Institute of Contemporary Arts (ICA
  17. Monte Carlo
  18. Archigram Architects
  19. Architectural Association School
  20. University of East London
  21. Royal Institute of British Architects