اسارت بابلی

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

اسارت بابلی (Babylonian captivity)

در تاریخ بنی‌اسرائیل، دورۀ تبعید یهودیان به بابِل[۱] پس از غلبۀ بختنصر دوم[۲] بر بیت‌المقدس (اورشلیم) در 586پ‌‌م. بنابه روایات، دورۀ اسارت 70 سال به درازا کشید (از سقوط اورشلیم در 586پ‌م تا ساختن دوبارۀ هیکل[۳] در 516پ‌م). سرانجام کوروش کبیر[۴] بابل را فتح کرد و در 536پ‌‌م به آنان اجازۀ بازگشت داد. در تاریخ کلیسای کاتولیک رومی، تبعید پاپ‌ها به آوینیون[۵] (در فرانسه) را هم، که از 1309 تا 1377م به‌طول انجامید، به این نام خوانده‌اند.



  1. Babylon
  2. Nebuchadnezzar
  3. Temple
  4. Cyrus of Persia
  5. Avignon